Kuroń Jacek (3 marca 1934 - 17 czerwca 2004)

Ukończył historię w Uniwersytecie Warszawskim, później asystent i doktorant na Wydziale  Pedagogiki UW. W latach pięćdziesiątych członek ZMP i PZPR (usunięty w 1953 roku); założyciel i instruktor drużyny "Walterowców" (tzw. czerwone harcerstwo). W 1956 roku uczestniczył w ruchu odnowy w UW, był współzałożycielem klubów dyskusyjnych, inicjatorem współpracy z radami robotniczymi. W 1964 roku współautor (wraz z Karolem Modzelewskim) Listu otwartego do członków partii zawierającego poglądy nt. rozbieżności między ideą komunistyczną a formami jej realizacji oraz krytykę elity władzy. Aresztowany w związku z "Listem" (1965 - 67) oraz ponownie za inspirowanie wydarzeń marcowych (1968 - 71). Pomysłodawca i współorganizator wielu form protestu, m.in. przeciwko poprawkom do konstytucji, sygnatariusz Listu 59, współtwórca Apelu do społeczeństwa i władz PRL, członek założyciel Komitetu Obrony Robotników, czynny działacz KSS KOR (1976 - 81).

Autor wielu artykułów o charakterze programowym, dotyczących polskiej opozycji, publikowanych w pismach drugoobiegowych i emigracyjnych. Członek redakcji "Krytyki" i wykładowca Towarzystwa Kursów Naukowych. W sierpniu 1980 roku doradca Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ "Solidarność" w Gdańsku, a następnie Krajowej Komisji Porozumiewawczej i Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność". Kojarzony przez władze PRL z ekstremizmem politycznym, faktycznie był zwolennikiem działania na rzecz poszerzenia sfery wolności obywatelskich i kształtowania społeczeństwa obywatelskiego. W stanie wojennym internowany, następnie aresztowany. Od 1988 roku członek Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ "Solidarność" Lechu Wałęsie. Brał udział w rozmowach przy Okrągłym Stole w zespole ds. reform politycznych (1989).

Poseł na Sejm Kontraktowy oraz Sejm I, II i III kadencji. Początkowo w Obywatelskim Klubie Parlamentarnym, później związany z Unią Demokratyczną i Unią Wolności (wiceprzewodniczący partii w latach 1991 - 95). Minister pracy i polityki socjalnej w rządzie Tadeusza Mazowieckiego oraz Hanny Suchockiej (1989 - 91, 1992 - 93). Kandydował w wyborach prezydenckich 1995 roku. Autor wielu książek i artykułów oraz wspomnień: Wiara i wina (1989), Gwiezdny czas (1991), Moja zupa (1991), Siedmiolatka, czyli kto ukradł Polskę? (z Jackiem Żakowskim, 1997).

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999