Lanckoroński Stanisław (? - luty 1657)

Karierę zrobił dopiero u schyłku życia, podczas powstania Chmielnickiego. Po wzięciu do niewoli kozackiej hetmanów koronnych został wybrany jednym z regimentarzy wojska koronnego (1649 - 50). Uczestniczył w większości kampanii wojennych przeciwko Kozakom, w których nie wykazał się większymi uzdolnieniami wojskowymi. Po bitwie beresteckiej (1651) został posądzony nawet o brak odwagi, co nie przeszkodziło mu jednak w uzyskaniu urzędów wojewody ruskiego (1652) i hetmana polnego koronnego (1654). W pierwszej fazie wojny polsko szwedzkiej poniósł na czele wojska kwarcianego ciężką porażkę pod Wojniczem (1655), a następnie poddał się Karolowi X Gustawowi. Rodzący się opór wobec najeźdźcy zmobilizował Lanckorońskiego do aktywności (przystąpił do konfederacji tyszowieckiej), ale w kampaniach wojennych odegrał rolę drugoplanową.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999