Langiewicz Marian (5 marca 1827 - 10 maja 1887)

Studiował we Wrocławiu, Pradze i Berlinie (1848 - 53), w armii pruskiej uzyskał stopień porucznika (1859). Uczestniczył w kampanii neapolitańskiej Giuseppe Garibaldiego (1860), był wykładowcą polskich szkół wojskowych w Paryżu i w Cuneo (1861), gdzie popadł w konflikt z Ludwikiem Mierosławskim, któremu zarzucił brak kompetencji wojskowych. Od jesieni 1862 roku współpracował z Komitetem Centralnym Narodowym, a po przyjeździe do Warszawy (9 stycznia1863) otrzymał w randze pułkownika nominację na naczelnika sił zbrojnych w województwie sandomierskim, a później i krakowskim. Zorganizował znaczny oddział, z którym walczył przez sześć pierwszych tygodni powstania styczniowego, urastając do rangi bohatera narodowego. Mianowany generałem, objął w porozumieniu z "białymi" dyktaturę powstania (11 - 19 marca 1863), po bitwie pod Grochowiskami przekroczył granicę z Galicją i został uwięziony przez Austriaków (marzec 1863 - II 1865). Uwolniony wyjechał do Szwajcarii, zaangażował się w działalność spiskową emigracji polskiej. Od 1866 roku przebywał w Turcji, gdzie związał się z Młodą Turcją i próbował organizować legion polski, a następnie służył w armii tureckiej.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999