Laszczka Konstanty (3 września 1865 - 23 marca 1956)

W 1885 roku, dzięki poparciu ziemianina Jana Ostrowskiego, rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Jana Kryńskiego, a kontynuował u Ludwika Pyrowicza. W 1891 roku uzyskał stypendium TZSP i wyjechał do Paryża, gdzie utrzymywał żywe kontakty z innymi polskimi artystami (m.in. Stanisławem Wyspiańskim i Józefem Mehofferem). W 1896 roku wrócił do Warszawy, od 1899 mieszkał w Krakowie (prof. i rektor ASP), wychowawca m.in. Xawerego Dunikowskiego i H. Kuny. Rzeźbił reliefy, płaskorzeźby, popiersia, biusty portretowe (m.in. Portret Julianowej Fałatowej), nagrobki (m.in. Władysława Syrokomli na Rossie w Wilnie, rzeźbę Wyzwolenie na grobie Lasockich na Powązkach oraz zniszczone podczas I wojny światowej pomniki grobowe Krasińskiego w Opinogórze); wykonywał medale, ceramikę artystyczną. W swojej twórczości pozostawał  pod znacznym wpływem sztuki modernizmu i symbolizmu, zwłaszcza A. Rodina. Pisał i publikował rozprawy o sztuce.  

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999