Lednicki Aleksander (15 lipca 1866 - 11 sierpnia 1934)

Urodził się w Mińsku na Białorusi. Jako prawnik cieszył się wielką popularnością w Moskwie. Prowadził jednocześnie działalność społeczną i polityczną. Jako prezes Rzymsko- Katolickiego Towarzystwa Dobroczynności udzielał pomocy polskim więźniom politycznym. Był także inicjatorem powołania kilku polskich organizacji, m.in. Lutnii, Związku Sokołów Polskich i Domu Polskiego. Był współzałożycielem rosyjskiej partii Konstytucyjnych Demokratów (Kadetów), z ramienia której zasiadał w I Dumie Państwowej. Angażował się także w życie polityczne Królestwa Polskiego jako współzałożyciel Stronnictwa Postępowo - Demokratycznego w Warszawie. Po klęsce Rosjan w 1915 roku zmienił poglądy domagając się niepodległości dla Polski, co stało się powodem jego zerwania z "Kadetami". Z ramienia Rządu Tymczasowego pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Likwidacyjnej ds. Królestwa Polskiego. Był przeciwnikiem tworzenia polskich formacji wojskowych w Rosji i nie udzielał poparcia koncepcji politycznej KNP w Paryżu. W 1917 roku zmienił orientację na państwa centralne i akceptował proponowaną przez nich koncepcję rozwiązania sprawy polskiej, a tym samym popadł w konflikt z obozem narodowo demokratycznym, co ostatecznie zmusiło go do wycofania się z życia politycznego. Poświęcił się działalności zawodowej i społeczno - kulturalnej. W 1934 roku uczestniczył w rokowaniach polsko - francuskich w sprawie tzw. afery żyrardowskiej. Po podpisaniu niekorzystnej dla Polski umowy, pod wpływem krytyki prasy rządowej popełnił samobójstwo (w 1937 roku sąd obywatelski oczyścił go z zarzutów).

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999