Ledóchowski Mieczysław, właśc. Halka Ledóchowski (29 października 1822 - 22 lipca 1902)

Po ukończeniu seminarium Św. Krzyża w Warszawie (1841- - 43) udał się do Rzymu, gdzie podjął naukę w papieskiej szkole nauk politycznych - Accademia dei  Nobili  Ecclesiastici, studiując jednocześnie teologię na Uniwersytecie Gregoriańskim. Święcenia kapłańskie uzyskał w 1845 roku, zaś doktorat teologii i doktorat obojga praw w 1847 roku W 1850 roku został mianowany szambelanem papieskim. Przez szereg następnych lat pełnił wiele funkcji w papieskiej służbie dyplomatycznej, m.in. audytora przy nuncjuszu papieskim w Lizbonie, delegata papieskiego w Nowej Grenadzie (obecnie Kolumbia). Po powrocie do Rzymu (1861) otrzymał tytuł arcybiskupa tytularnego tebańskiego. W latach 1862 - 66 pełnił funkcję nuncjusza apostolskiego przy dworze króla Leopolda I w Brukseli. Po śmierci arcybiskupa L. Przyłuskiego, kapituły w Gnieźnie i Poznaniu przez aklamację wybrały go arcybiskupem gnieźnieńskim i poznańskim (16 grudnia 1865). Początkowo był uległy wobec germanizacyjnej polityki władz pruskich, m.in. zakazał duchowieństwu wstępowania do Towarzystwa Oświaty Ludowej, zaakceptował zarządzenie o wprowadzeniu nauczania religii w języku niemieckim w wyższych klasach gimnazjalnych. W okresie Kulturkampfu (1871 - 78) sprzeciwił się tzw. ustawom majowym, uzależniającym Kościół od państwa, za co został obłożony wysoką karą pieniężną, następnie aresztowany i więziony przez dwa lata w więzieniu w Ostrowie Wielkopolskim. 15 marca 1875 roku papież mianował go kardynałem. Po uwolnieniu z więzienia (1876) udał się do Rzymu, gdzie spędził resztę życia. Stamtąd w dalszym ciągu zarządzał swoją archidiecezją, z której zrezygnował na żądanie papieża Leona XIII w 1886 roku.  W 1927 roku prochy kardynała sprowadzono do kraju i pochowano w archikatedrze poznańskiej.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999