Lem Stanisław ( 12 września 1921 - 27 marca 2006)

Studiował medycynę we Lwowie i na UJ w Krakowie. Jako twórca prozy fantastyczno naukowej, poszerzonej o problemy społeczne i kwestie biologicznych konsekwencji postępu naukowo cywilizacyjnego, debiutował powieścią Astronauci (1951). Kolejne powieści przyniosły mu opinię najwybitniejszego w literaturze polskiej przedstawiciela fantastyki naukowej. Były to Obłok Magellana, Eden, Solaris (zekranizowana w ZSRR przez A. Tarkowskiego), Powrót z gwiazd, Pamiętnik znaleziony w wannie, Niezwyciężony, Głos Pana, Kongres futurologiczny, Maska, Wizja lokalna, Pokój na ziemi, Fiasko. Jest także autorem cyklu żartobliwie groteskowych, stylizowanych na opowiastkę filozoficzną opowiadań: Dzienniki gwiazdowe, Księga robotów, Bajki robotów, Cyberiada, Opowieści o pilocie Pirxie oraz fikcyjnych pastiszów i parodii: Doskonała próżnia i Wielkość urojona. Lem uprawiał także prozę dyskursywną, podejmując próby syntez kulturowych i teoretyczno-literackich: Wejście na orbitę, Summa technologiae, Filozofia przypadku. Literatura w świetle empirii, Fantastyka i futurologia, Rozprawy i szkice.

Ogłosił również cykl powieściowy Czas nieutracony,  którego cz. 1 Szpital Przemienienia doczekała się ekranizacji (reż. E. Żebrowski); eseistyczną powieść autobiograficzną Wysoki Zamek oraz powieści łączące wątki sensacyjno kryminalne i sf: Śledztwo i Katar.  Należy do najczęściej tłumaczonych polskich pisarzy, jest członkiem amerykańskich stowarzyszeń Science Fiction Research Association i Science Fiction Writers of America, laureatem wielu nagród literackich, m.in. polskiej (1976) i austriackiej (1985) nagrody państwowej.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999