Wojna koreańska w 1948 r.
W czasie II wojny światowej terytorium Korei zajęli Japończycy. W 1945 roku ich wojska zostały wyparte i północną część Korei zajęła Armia Czerwona, a południową - US Army. Granicę między obiema strefami stanowił 38 równoleżnik.
Północna Korea odmawia wpuszczenia obserwatorów ONZ, mających czuwać nad prawidłowością wyborów. W 1948 roku obie części Korei ogłaszają się państwami niepodległymi. Prezydentem Korei Południowej zostaje wybrany Li Synman (Rhee Syng-man), premierem Korei Północnej zostaje Kim Ir Sen.
Na lini frontu armii koreańskiej i wspierające je oddziały ONZ (kontyngenty 15 państw, głównie wojska amerykańskie). Rada Bezpieczeństwa ONZ uznaje Północ za agresora, ZSRR nie wykorzystuje swego prawa weta, gdyż bojkotuje obrady żądając dla Chin stałego miejsca w Radzie.
24 września 1950 roku gen. Douglas MacArthur, dowodzący siłami Południa, przeprowadził udany desant w okolicach portu Iczhon (pobliże 38 równoleżnika) odciąwszy wojska komunistyczne od zaopatrzenia, zmusił je do odwrotu. Wojska ONZ docierają nad granicę chińską.
26 listopada 1950 roku Mao Tse-tung wysyła na front koreański pół miliona "ochotników" (w rzeczywistości regularne oddziały wojskowe). Siły międzynarodowe ponownie zostają zmuszone do odwrotu, Chińczycy zajmują Seul. Zostaje on odbity w marcu 1951 roku. Wkrótce potem rozpoczynają się rokowania pokojowe zakończone rozejmem w Panmudżonie (traktatu pokojowego nie podpisano do dziś) i utrwaleniem podziału Korei wzdłuż 38 równoleżnika.
Polska uczestniczyła w wojnie koreańskiej pośrednio, dostarczając Północy broń i inne zaopatrzenie. Pogorszenie sytuacji międzynarodowej spowodowało ponadto zwiększenie nakładów na zbrojenia w Polsce. Wszystko to odbiło się ujemnie na poziomie życia Polaków.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
