Kryzys finansów w II Rzeczpospolitej. Hiperinflacja w 1923 roku
W 1923 r. dotychczasowa umiarkowana inflacja w Polsce przerodziła się w hiperinflację. Symptomem poprzedzającym to zjawisko był przede wszystkim znaczny wzrost ilości pieniędzy papierowych pozostających w obiegu.
Bezczynność rządu Wincentego Witosa i brak stabilnego poparcia politycznego doprowadziły do hiperinflacji i załamania się życia gospodarczego w II Rzeczpospolitej.
O ile zaraz po powstaniu jego rządu w obiegu znajdowało się ponad 3,5 biliona marek polskich, to już sześć miesięcy później, w grudniu 1923 r., było ich prawie 125,5 biliona: od 8 mld marek polskich w listopadzie 1918 r. do 125 372 mld marek polskich pod koniec 1923 r. Efektem był gwałtowny spadek wartości marki polskiej w stosunku do dolara, od 8 marek polskich za dolara w 1918 r. do 6375 tys. marek za dolara pod koniec 1923 r. (cena dolara wzrosła o 1567 tys. %).
Skutki hiperinflacji to między innymi gwałtowny spadek płac robotniczych i urzędniczych, szerzące się spekulacje i lichwiarstwo, rosnące niezadowolenie społeczne (liczba strajkujących wzrosła gwałtownie z 65 tys. do 425 tys.).
W tych okolicznościach misję ratowania polskiej gospodarki powierzono wybitnemu ekonomiście Władysławowi Grabskiemu, który walkę z inflacją rozpoczął od radykalnej reformy skarbowo-walutowej w państwie.
------
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
