Narodowa Partia Robotnicza w II Rzeczpospolitej
Partia powstała 23 maja 1920 roku w wyniku połączenia Narodowego Związku Robotniczego oraz Narodowego Stronnictwa Robotników.
Deklaracja ideowa nowej partii postulowała solidaryzm narodowy, demokratyzację życia społeczno-politycznego oraz dążenie do stopniowych reform w państwie opartym na systemie demokratyczno-parlamentarnym.
Wzywano do stopniowego przejmowania przez różne organizacje (państwo, spółdzielnie, związki zawodowe, samorządy) środków produkcji. Odwoływano się do zasad etyki chrześcijańskiej, ale równocześnie deklarowano tolerancję wyznaniową.
W kwestiach narodowych uznawano prawo mniejszości do odrębności kulturalno-narodowej (ale bez autonomii terytorialnej). Wyjątek stanowiła mniejszość żydowska, której odmawiano prawa do odrębności narodowej i językowej.
Organy prasowe partii stanowiły czasopisma przejęte zarówno po NZR, jak i NSR: "Sprawa Robotnicza", "Prawda", "Głos Robotnika", "Praca", "Polak". Z NPR związane były związki zawodowe należące do Zjednoczenia Zawodowego Polskiego, a także centrale spółdzielcze: Związek Polskich Stowarzyszeń Spożywców oraz Związek Stowarzyszeń Spożywców "Zgoda".
Działaczami Narodowej Partii Robotniczej, oprócz osób związanych poprzednio z Narodowym Związkiem Robotniczym i Narodowym Stronnictwem Robotników byli Antoni Ciszak i Karol Popiel. Partia istniała do 9 października 1937 roku.
------
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
