Narodowe Stronnictwo Robotników
Powstało 17 października 1917 roku w środowisku polskich emigrantów w Westfalii i Nadrenii. 7 kwietnia 1918 roku na zjeździe w Poznaniu rozszerzyło działalność na Wielkopolskę.
Początkowo partia nie posiadająca do końca opracowanych koncepcji ideowych, odwoływała się do ideologii nacjonalistycznej i chrześcijańsko-społecznej. Głosiła konieczność narodowej i obywatelskiej emancypacji robotników, wzywała do odrzucenia walki klasowej i realizowania chrześcijańsko-społecznych zasad w duchu encykliki "Rerum Novarum".
Narodowe Stronnictwo Robotników przychylnie odnosiło się do polityki Piłsudskiego. W końcu 1918 roku część działaczy nawiązała kontakty z Narodowym Związkiem Robotniczym, z którym w przyszłości połączy się w Narodową Partię Robotniczą, część natomiast utworzyła Chrześcijańsko-Narodowe Stronnictwo Robotnicze, które wkrótce połączyło się z Polskim Stronnictwem Chrześcijańskiej Demokracji tworząc Chrześcijańsko-Narodowe Stronnictwo Pracy.
Bazę społeczną partii oprócz robotników stanowiła także część drobnomieszczaństwa i inteligencji. Organami prasowymi NSR były dzienniki: poznańska "Prawda", toruński "Głos Ro botnika", łódzka "Praca" i katowicki "Katolik". Główni działacze NSR to m. in. Antoni Antczak, Franciszek Mańkowski, Wojciech Pawlak, Józef Rymeroku.
------
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
