Polityka gospodarcza Polski w latach 1932 - 1934
W październiku 1932 roku Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów opracował plan walki z kryzysem. Jego istota sprowadzała się do prowadzenia polityki deflacyjnej, co jednak znacznie przedłużyło wychodzenie z kryzysu.
Wcześniej rząd prowadził bardzo ostrożną politykę gospodarczą. Utrzymywano wysoki kurs złotego, ograniczając przy tym obieg pieniądza do wysokości mającej zabezpieczenie w złocie zdeponowanym w bankach. Jednocześnie systematycznie regulowano należności płatnicze dla zagranicy. Dążono do zachowania równowagi budżetowej poprzez spadek cen i zmniejszenie wydatków.
Dlatego za ważne instrumenty polityki ekonomicznej uznano obniżenie cen na artykuły przemysłowe, a podniesienie cen artykułów rolnych, udostępnienie taniego kredytu państwowego, rozwijanie pomocy dla bezrobotnych, oddłużanie rolnictwa itp. W marcu następnego roku sejm uchwalił ustawę kartelową pozwalającą państwu nadzorować politykę cenową przedsiębiorstw. Utworzono Fundusz Pracy w celu udzielenia pomocy bezrobotnym poprzez dotowanie zasiłków i finansowanie robót publicznych.
Rozwijano akcję kredytową przez banki państwowe i specjalistyczne fundusze, ratując w ten sposób sytuację wielu przedsiębiorstw. Znaczną ich część zaczęło przejmować państwo, by nie dopuścić do bankructwa i dalszego spadku produkcji i wzrostu bezrobocia. Przejęto m.in. znaczną część przemysłu hutniczego oraz włókienniczego. W końcowej fazie kryzysu udział państwa w majątku narodowym i tworzeniu dochodu społecznego był już bardzo wysoki, bo wynosił około 45%.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
