Związek Ludowo-Narodowy Romana Dmowskiego
Założony został w maju 1919 roku. Organizacja miała na celu skupienie wszystkich politycznych sił prawicy, co udało się tylko częściowo.
Program partii odwoływał się do idei nacjonalistycznych, w sprawach polityczno-ustrojowych opowiadał się za systemem parlamentarnym i powszechnym prawem wyborczym, ważną rolę w państwie odgrywać miał Kościół katolicki, wszak wychowanie miało odbywać się w duchu religijnym i narodowym.
W okresie 1918-1926 Związek Ludowo-Narodowy był jedną z aktywniejszych partii, współtwórcą dużego bloku prawicy - Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej, tzw. Chjeny.
Zwolennikami ZLN były przede wszystkim burżuazja, drobnomieszczaństwo, część inteligencji, ale partia posiadała także wpływy na wsi, wśród ziemiaństwa i robotników rolnych. Najwięcej zwolenników posiadał w Warszawie, Łodzi, Poznaniu, Krakowie i Lwowie. Liczebność członków partii wynosiła od 80-90 tys. osób.
Oficjalnymi organami prasowymi ZLN były: "Gazeta Warszawska", "Przegląd Narodowy" oraz "Przegląd Wszechpolski". Partia posiadała liczne organizacje młodzieżowe, kobiece, gospodarcze oraz paramilitarne, np. - Młodzież Wszechpolska - (studencka), Narodowa Organizacja Kobiet oraz paramilitarna Legia Obrony Konstytucji, faktycznie będąca bojówką ZLN.
Główni działacze Związku Ludowo-Narodowego to nie kwestionowany przywódca partii Roman Dmowski, a także Stanisław Grabski i Stanisław Głąbiński, do ścisłego grona kierowniczego partii należeli także: Witold Staniszkis, Juliusz Zdanowski, Zygmunt Berezowski czy Marian Seyda.
------
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
