1 kwietnia 1940 r. Mur wokół żydowskiej dzielnicy

W marcu 1940 roku w Warszawie pojawiły się coraz bardziej wyraźne symptomy zbliżającej się Zagłady żydowskich mieszkańców stolicy. Między innymi w warszawskich kawiarniach i restauracjach umieszczono wywieszki o zakazie wstępu dla Żydów.

O wiele poważniejsze były sprowokowane przez Niemców kilkudniowe zamieszki antyżydowskie. Doszło do rozbijania witryn i plądrowania żydowskich sklepów, napadano słownie i fizycznie na przechodniów z opaskami noszonymi przez Żydów na podstawie niemieckiego zarządzenia.

Okupanci wykorzystali te haniebne zajścia dla własnych celów. Rejestrowane przez Niemców zamieszki stały się pretekstem do zamknięcia Żydów w jednej dzielnicy, rzekomo w celu uchronienie ich przed Polakami. Budowa muru rozpoczęła się 1 kwietnia 1940 roku.

Kolejną przyczyną budowy muru, odgraniczającego żydowską dzielnicę od "aryjskiej", była domniemana obawa przed epidemią. Odgrodzony teren określono mianem "Seuchensperrgebiet", czyli "obszar zagrożony tyfusem".

Prace nad budową muru zakończono w czerwcu 1940 roku. Na granicach "obszaru zagrożonego epidemią" umieszczono tablice ostrzegawcze. Systematycznie zaczęto też przesiedlać Żydów do zamkniętej dzielnicy.