10 marca 1947 r. Polsko-czechosłowacki układ o przyjaźni

Od momentu odzyskania niepodległości przez Polskę w 1918 roku, stosunki z Czechosłowacją nie należały do najlepszych. Powodem był spór o tereny: Śląska Cieszyńskiego, Orawy i Spiszu.

Napięcie nie zniknęło po zakończeniu II wojny światowej. Zaraz po ustaniu działań zbrojnych, Czesi podnieśli rzekome pretensje do ziemi kłodzkiej oraz powiatów prudnickiego, głubczyckiego, raciborskiego i kozielskiego. Jak twierdzili, na tych terenach żyła wciąż niewielka liczba Czechów i Morawian.

W czerwcu 1945 roku wojska czechosłowackie przesunęły się w stronę Kłodzka i Raciborza. W akcji użyto nawet pociągu pancernego. Rząd polski nie próżnował i skoncentrował oddziały na linii Olzy. Doszło do wzajemnego ostrzeliwania pozycji, które trwało jeden dzień.

Co ciekawe, Czesi atakujący Polaków tłumaczyli, że wzięli wojsko polskie za Niemców.

Doszło do rokowań w Pradze, które nie przyniosły jednak efektu. Ostatecznie wojska czechosłowackie - pod naciskiem Moskwy - wycofały się z ziemi kłodzkiej i raciborskiej.

Tymczasem na Zaolziu polską admirację państwową, która rozpoczęła działalność po wycofaniu się Niemców, zlikwidowały wojska sowieckie. Teren przekazano Czechosłowacji - na wyraźne życzenie Józefa Stalina.

Przywódca Związku Radzieckiego nie mógł pozwolić na otwarty konflikt dwóch państw pozostających w sowieckiej strefie wpływów. Tym samym Stalin nakazał podpisanie układu o przyjaźni między Polską a Czechosłowacją. Doszło do tego 10 marca 1947 roku w Warszawie. Był to jednak "pusty" dokument" - drażliwe kwestie graniczne dotyczące ziemi kłodzkiej i Zaolzie nie zostały uregulowane.

Ostatecznie układ o wytyczeniu granicy zawarto 13 czerwca 1958 roku. Na jego mocy na Śląsku Cieszyńskim zatwierdzono polsko-czeską granicę z roku 1920, na Spiszu z roku 1924, a w pozostałej części linię graniczną sprzed roku 1938, z ziemią kłodzką po jej północnej - wówczas już polskiej - stronie.

Do kolejnych korekt granic doszło w 1958 i 1976 roku.

AW