10 września 1893 r. Polska Partia Socjalistyczna w zaborze pruskim
Konsolidacja polskiego środowiska socjalistycznego na ziemiach zaboru pruskiego doprowadziła do powstania Polskiej Partii Socjalistycznej.
Pierwsze polskie organizacje socjalistyczne i robotnicze w zaborze pruskim powstały jeszcze w latach 70. XIX wieku. Jednak pruski rząd skutecznie hamował rozwój ruchu. Służyła temu polityka germanizacji oraz - bezpośrednio wymierzone w partie robotnicze - tak zwane ustawy wyjątkowe przeciwko socjalistom.
Stłumione ugrupowanie socjalistyczne w Prusach odrodziły się w latach 90. XIX stulecia. Wyrazem tego było publikowanie w Berlinie od 1891 roku "Gazety Robotniczej". Kulminacją konsolidacji polskich środowisk socjalistycznych był zjazd, który miał miejsce 10 września 1893 roku w Berlinie. Wtedy to powstała Polnische Sozialistische Partei in Preußen, czyli Polska Partia Socjalistyczna w Prusach. Do najwybitniejszych działaczy ugrupowania należał między innymi Franciszek Morawski, początkowo sekretarz partii, a później jeden z jej liderów.
Polska Partia Socjalistyczna w zaborze pruskim była niejako skazana na współpracę z Socjaldemokratyczną Partią Niemiec (SPD). Polscy socjaliści nie dali się jednak nigdy "wcielić" do SPD, już do końca istnienia walcząc od odrębność od niemieckich przedstawicieli ruchu robotniczego.
Warto też dodać, że Polska Partia Socjalistyczna w zaborze pruskim od początku była atakowana przez komunistyczną działaczkę Różę Luksemburg, która krytykowała partię za "frazesy niepodległościowe" i rzekomy szowinizm. Pomimo nacisków komunistów, postulat niepodległościowy nigdy nie zniknął z programu partii.
Ugrupowanie polskich działaczy socjalistycznych w Prusach zakończyło działalność w 1919 roku, kiedy to podczas zjazdu w Załężu postanowiono połączyć się z "główną" Polska Partią Socjalistyczną.
