11 marca 1928 r. W Warszawie otwarto Miejski Ogród Zoologiczny.
Miejski Ogród Zoologiczny został powołany uchwałą warszawskiego magistratu z 14 czerwca 1927 r. Pod budowę miasto przyznało 12 hektarów i z budżetem 89 tys. zł, już w sierpniu rozpoczęto prace budowlane.
Kierownikiem powstającego zoologu został Wenanty Burdziński (były twórca ZOO w Kijowie).
Pierwsze zwierzęta pochodziły z istniejącej już menażerii "Studium Biologicznego" a część odkupiono z prywatnego zwierzyńca Mieczysława Pągowskiego. W dniu otwarcia Miejskiego Ogrodu Zoologicznego dla zwiedzających liczył on 475 zwierząt. Przez pierwsze dwa tygodnie frekwencja wyniosła 6,5 tys. gości.
Wenanty Burdziński swoje zaangażowanie w tworzenie ZOO przypłacił życiem - doglądając prac, przy siarczystym mrozie, gdy ocieplano pomieszczenia dla zwierząt, zachorował na zapalenie płuc i zmarł. Jego następcą został Jan Żabiński - młody zoolog, adiunkt Katedry Zoologii i Fizjologii Zwierząt SGGW. Pełnił tę funkcję od 1929 do 1951 roku (z przerwą na okupację niemiecką).
Warszawski ogród stwarzał egzotycznym zwierzętom znakomite warunki - powstały m.in. małpiarnia, hipopotamiarnia, słoniarnia, żyrafiarnia, wybieg dla białych niedźwiedzi i basen dla fok. Sukcesem były narodziny, w warunkach ogrodu zoologicznego, słonicy indyjskiej. Słoniątku, córce Kasi i Jasia, nadano imię Tuzinka, było bowiem 12 słoniem na świecie, który urodził się w niewoli.
Wybuch wojny i hitlerowska okupacja położyły kres rozwojowi ZOO. Już we wrześniu 1939 r., na polecenie prezydenta miasta Stefana Starzyńskiego wszystkie drapieżne i niebezpieczne zwierzęta odstrzelono. Ocalały tylko żyrafy hipopotamy, żubry.
Najpiękniejsze okazy - wśród nich słonicę Tuzinkę - Niemcy wywieźli do różnych miast w Rzeszy. ZOO w Warszawie zostało zlikwidowane.
Po wojnie, dzięki zaangażowaniu Jana Żabińskiego i Jana Landowskiego, zostało powtórnie otwarte 22 lipca 1949 roku.
AS
