11 marca 1932 r. Reforma szkolnictwa

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, jednym z podstawowych zadań resortu edukacji było ujednolicenie odziedziczonych po zaborcach różnych systemów szkolnictwa. Trzeba zaznaczyć, że aż do 1931 roku trudno było mówić o jednorodnym programie edukacyjnym.

Przygotowana przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego reforma, od nazwiska ministra Janusza Jędrzejewicza nazwana jędrzejewiczowską, została uchwalona przez Sejm 11 marca 1932 roku.

Ustawa wprowadziła jednolity system obowiązkowej siedmioklasowej szkoły powszechnej. Po jej zakończeniu naukę można było kontynuować w sześcioklasowej szkole ogólnokształcącej. Edukacja w niej dzieliła się na dwa etapy: czteroletnie gimnazjum ogólnokształcące i dwuletnie liceum ogólnokształcące. Ukończenie gimnazjum dawało tak zwaną małą maturę i umożliwiało dalsze kształcenie w dwuletnim liceum ogólnokształcącym, liceum zawodowym lub trzyletnim liceum pedagogicznym.

Kształcący się w liceum ogólnokształcącym, które miało być elitarną szkołą, mogli wybrać jedną ze specjalizacji: klasyczną (z łaciną i greką), humanistyczną (z samą łaciną), matematyczno-fizyczną i przyrodniczą (bez łaciny i greki). Naukę w liceum ogólnokształcącym kończyła tak zwana duża matura, która otwierała drzwi do nauki na uczelniach wyższych.

Według założeń cała młodzież gimnazjum uczyła się według jednolitego programu, obejmującego we wszystkich klasach obowiązkową naukę łaciny. Wdrażanie reformy przebiegało etapowo. Rozpoczęło się ono w lipcu 1932 roku. Pierwsi absolwenci zreformowanego liceum otrzymali świadectwa dojrzałości w czerwcu 1939 roku.

Reforma jędrzejewiczowska, choć była mocno krytykowana przez opozycję, przyczyniła się do likwidacji analfabetyzmu i jednocześnie udoskonaliła system kształcenia nauczycieli. Jej założenia utrzymały się do roku 1948, kiedy to komuniści wprowadzili nowy system edukacji.