11 sierpnia 1920 r. Rada Obrony Państwa ustanowiła Krzyż Walecznych
Trwała wojna polsko-bolszewicka, Armia Czerwona dotarła już nad Wisłę, w tym czasie Rada Obrony Państwa ogłosiła rozporządzenie o ustanowieniu Krzyża Walecznych.
Odznaczenie zostało ustanowione "celem nagradzania czynów męstwa i odwagi wykazanych w boju".
Wzór "Krzyża Walecznych" stanowił krzyż z tarczą, na której umieszczone było godło państwowe, a na ramionach krzyża wypukły napis: "na polu chwały". Na odwrotnej stronie był wybity wieniec z liści dębowych i miecz obosieczny postawiony ostrzem do góry, z napisem "walecznym".
Przyjęto, że będzie noszony na lewej piersi - na drugim miejscu po odznace orderu Virtuti Militari - zarówno na służbie jak i poza służbą.
Krzyż Walecznych można było przyznać każdemu oficerowi i szeregowemu armii czynnej, który "wyróżnił się czynem męstwa i odwagi w boju". Wyjątkowo mógł być przyznawany także osobom cywilnym współdziałającym z wojskiem.
Krzyż mógł nadawać Wódz Naczelny, z możliwością przekazania tego prawa podległym dowódcom wojskowym, jednak co najmniej dowódcom pułku.
Nadanie Krzyża Walecznych dawało odznaczonemu szczególne przywileje, m.in. prawo do pierwszeństwa przy przyjęciu do korpusu inwalidów, przy nadziale ziemi, przy obsadzaniu stanowisk w służbie państwowej i społecznej (przy posiadaniu wymaganych kwalifikacji), a także przy uzyskaniu stypendiów dla kształcenia dzieci.
Odznaczeniem tym mogły być wyróżnione osoby za czyny bojowe dokonane w okresie wojny 1918-1920, za walki w Legionach Polskich, w korpusach i formacjach tworzonych w Rosji i Francji oraz za walki w powstaniach wielkopolskim, śląskich i za działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) na obszarach okupowanych.
Honorowo wyróżniono Krzyżem Walecznych wszystkich żyjących wówczas weteranów powstania styczniowego.
Nadawanie Krzyży Walecznych zakończono w dniu 29 maja 1923 roku. Do tego czasu przyznano ok. 60 tys. tych odznaczeń.
AS
