12 lutego 1846 r. Aresztowanie Ludwika Mierosławskiego

Weteran powstania listopadowego, później pierwszy dyktator powstania styczniowego, przewodzący jako wódz wojskowy rewolucyjnym zrywom na Sycylii i w Niemczech, Mierosławski został wyznaczony przez Towarzystwo Demokratyczne Polskie na naczelnego dowódcę powstania w Wielkopolsce w 1846 roku.

Dlaczego właśnie on? W Europie miał opinię znakomitego znawcy wojskowości, którą potwierdzało wysoko ocenione militarne studium o powstaniu listopadowym ("Rozbiór krytyczny kampanii 1831 roku"). Dodatkowo, Mierosławski opracował plan trójzaborowego powstania. Tym zyskał uznanie emigracji , która obdarzyła go zaufaniem i mianowała dyktatorem szykowanego zrywu.

Niestety, w wyniku zdrady uczestniczącego w przygotowaniach do powstania hrabiego Henryka Ponińskiego, który 40-stronnicowym pismem ujawnił Prusakom szczegółowe plany konspiratorów, 12 lutego 1946 roku przebywający w Świniarach Mierosławski został aresztowany przez policję i uwięziony w poznańskiej cytadeli.

W procesie ponad dwustu Polaków przygotowujących powstanie (tzw. proces berliński), Mierosławski, obok ośmiu innych niedoszłych powstańców, usłyszał wyrok kary śmierci.

Wyrok nie został wykonany. W 1848 roku w Berlinie wybuchła rewolucja, która zmusił Fryderyka Wilhelma IV do ogłoszenia amnestii dla skazanych Polaków.

Po zwolnieniu z więzienia w berlińskiej dzielnicy Moabit w marcu tego roku, Mierosławski natychmiast udał się do Wielkopolski, gdzie objął przywództwo ruchu powstańczego. Wykazał się w potyczkach pod Miłosławiem, ale przegrał bitwę pod Wrześnią.

Po klęsce powstania został ponownie aresztowany przez Prusaków. Jeszcze w lipcu 1848 roku, dzięki naciskom uznających go za obywatela Francji przedstawicieli tego kraju (Mierosławski urodził się we Francji, a jego matka była Francuzką) - został uwolniony i wyjechał do Paryża.

AW