12 marca 1937 r. Powołano Obronę Narodową
12 marca 1937 roku minister spraw wojskowych generał Tadeusz Kasprzycki wydał rozkaz utworzenia jednostek Obrony Narodowej.
Pierwsze decyzje o stworzeniu formacji wojskowych obrony terytorialnej podjęto jeszcze w grudniu 1936 roku. Oddziały zaczęto tworzyć na początku roku następnego, a oficjalny rozkaz w sprawie Obrony terytorialnej wydano 12 marca 1937 roku.
Do jednostek początkowo przyjmowano wyłącznie ochotników narodowości polskiej, którzy nie zostali objęci poborem powszechnym, a także rezerwistów bez przydziału i osoby bezrobotne. Tworzono oddziały piechoty, ale równie z i kawalerii.
Obrona Narodowa wyposażona była w broń wycofaną z jednostek pierwszej linii, stąd uzbrojenie często było nie tylko niejednolite, ale również i nienowoczesne.
Z założenia Obrona Narodowa miała jedynie wspierać działania wojsk regularnych w krótkotrwałych działaniach obronnych. Dla oddziałów nie przewidziano samodzielnych działań taktycznych.
Żołnierze Obrony Narodowej walczyli we wrześniu 1939 roku obok regularnych oddziałów Wojska Polskiego. Do końca kampanii do oddziałów obrony terytorialnej zmobilizowano ponad półtora tysiąca oficerów i pięćdziesiąt tysięcy podoficerów i szeregowców.
Umundurowanie formacji Obrony Narodowej, z niewielkimi różnicami (znaki Obrony Narodowej), odpowiadało umundurowaniu wojsk regularnych. Żołnierze przechowywali mundury w swoich miejscach zamieszkania, zaś broń i pozostałe wyposażenie na najbliższym posterunku Policji Państwowej, bądź w najbliższej jednostce wojskowej.
Obrona Narodowa cierpiała na niedostatek sprzętu. Brakował nie tylko armatek przeciwpancernych czy karabinów maszynowych, ale też pistoletów i hełmów dla kadry oficerskiej.
