13 grudnia 1936 r. Oddano do użytku zaporę na Sole w Porąbce
Pierwszą w Polsce zaporę wodną wybudowano między Porąbką a Międzybrodziem Bialskim w latach 1928-1937. Zapora spiętrza wody rzeki Soły, tworząc Jezioro Międzybrodzkie. Powstała na 32. kilometrze rzeki Soły, zamykając 1091,2 km2 (78,5 proc.) zlewni rzeki Soły.
Koncepcja wybudowania zapory i zbiornika na Sole w okolicach Porąbki powstała na początku XX wieku. Projekt zatwierdzono w 1912 r., w lutym 1914 r. komisja do regulacji rzek kanałowych wyasygnowała pierwsze fundusze na rozpoczęcie budowy. Jednak wybuch I wojny światowej wstrzymał prace.
W 1919 roku, już w wolnej Polsce, zapora wróciła na listę inwestycji. Do współpracy zaproszono prof. Gabriela Narutowicza, twórcę wielu obiektów hydrotechnicznych na rzekach w Europie. Projektant inżynier Tadeusz Baecker wykorzystał rozwiązania wprowadzone przez Narutowicza, na zaporze w Muhlenbergu. Prace ruszyły w 1921 roku i z przerwami trwały do 1936 roku.
Oficjalne otwarcie zapory nastąpiło w 1936 roku. W uroczystości wziął udział wicepremier Eugeniusz Kwiatkowski, inwestycja kosztowała 20 mln zł. Próbne spiętrzenie przeprowadzono w 1937 roku, a pełne piętrzenie osiągnięto w listopadzie 1938 roku.
Wysokość zapory wynosi 37,3 m, a jej długość 260 m. Przy zaporze znajduje się elektrownia wodna, zbudowana w latach 1951-1954 jako pierwszy element Zespołu Elektrowni Wodnych.
AS
