14 listopada 1806 r. Powołano Armię Księstwa Warszawskiego

Generał Dąbrowski wydał rozkaz do "bywszego wojska polskiego", czyli żołnierzy i oficerów służących w armii Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Do Armii Księstwa Warszawskiego wstępowali żołnierze dwóch Legii Północnych oraz resztek Legionów Polskich.

Do organizowanego wojska polskiego wstępowała głównie młodzież szlachecka i mieszczańska. Z czasem w armii pojawili się dezerterzy z armii zaborczych.

O ile weterani posiadali wojskowe doświadczenie, to nowi rekruci korzystali na fali euforii. Dzięki temu wielu z nich, pomimo braku kwalifikacji, od razu awansowano na oficerów i podoficerów.

Kolejnym istotnym dla powstania Armii Księstwa Warszawskiego generała Dąbrowskiego był ten z 16 listopada 1806 roku o poborze rekruta. Obowiązywała staropolska zasada: jeden rekrut pieszy z 10 dymów, a jeden rekrut konny z 45 dymów.

Umundurowanie wojsk Księstwa Warszawskiego oparte było na wzorach zaborców, jak i wojsk napoleońskich. Nie zapomniano jednak o tradycyjnych elementach polskiej wojskowości przedrozbiorowej. Elementem narodowym wyróżniającym żołnierzy części formacji (fizylierów, woltyżerów, ułanów i szwoleżerów) była czapka rogatywka.

Do 1809 roku liczebność Armii Księstwa Warszawskiego, która przeszła chrzest bojowy w wojnie z Austrią, wynosiła ponad 30 tysięcy żołnierzy.

Jak wiemy, Polacy walczyli u boku Napoleona do samego końca. Ostatnie działania zbrojne z udziałem żołnierz Armii Księstwa Warszawskiego miały miejsce w 1815 roku w Paryżu. Po kapitulacji, zgodnie z postanowieniami traktatu z Fontainebleau, Polacy mieli powrócić do tworzonego Królestwa Polskiego pod opiekę jego króla - cara Aleksandra I Romanowa, który przyjął ich "z czcią należną wytrwałości niezłomnej, śmiertelnej odwadze". Pozostałości Armii Księstwa Warszawskiego stały się zaczątkiem Wojska Polskiego Królestwa Kongresowego.