14 października 1988 r. Powołano rząd Mieczysława F. Rakowskiego
Upadek rządu premiera Zbigniewa Messnera spowodowany był ostrą krytyką oficjalnych związków zawodowych OPZZ. Misję utworzenia nowego gabinetu powierzono członkowi Biura Politycznego PZPR, b. redaktorowi naczelnemu „Polityki” Mieczysławowi F. Rakowskiemu.
Rakowski uważany za partyjnego liberała i zwolennika reform był wrogiem powrotu NSZZ "S" na scenę polityczną. Podczas konferencji prasowej w dwa tygodnie po zajęciu fotela premiera powiedział do dziennikarzy: "Polaków mniej interesuje okrągły stół, a bardziej suto zastawiony".
W rządzie Rakowskiego znaleźli się przede wszystkim ministrowie z PZPR, ale też przedstawiciele satelitów władzy - ZSL i SD. Nowy premier próbował uzupełnić skład gabinetu o osoby z związane z mniej radykalną opozycją, ale Andrzej Micewski, Aleksander Paszyński i prof. Witold Trzeciakowski - odmówili udziału w rządzie. Wśród ministrów byli: Czesław Kiszczak - minister spraw wewnętrznych, Florian Siwicki - minister obrony narodowej, Jacek Fisiak - minister edukacji narodowej, Mieczysław Wilczek - minister przemysłu, Aleksander Kwaśniewski - minister kultury fizycznej i sportu i profesor UJ Aleksander Krawczuk - minister kultury i sztuki.
Najbardziej kontrowersyjna postacią w rządzie Rakowskiego był Mieczysław Wilczek, kapitalista z legitymacją PZPR. Wprowadzone przez niego reformy rynkowe, liberalizacja - ciągle jeszcze centralnie planowanej - gospodarki przygotowała grunt pod reformy Balcerowicza. Liberalna ustawa o przedsiębiorczości umożliwiła aktywizację drobnych przedsiębiorców: "Podejmowanie i prowadzenie działalności gospodarczej jest wolne i dozwolone każdemu na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa." Dzięki nowym regulacjom powstało wiele nowych miejsc pracy, jednak w parze z wolnością gospodarczą nie szły działania ograniczające nadużycia. W efekcie oprócz pozytywnych dla gospodarki efektów doprowadziło to do uwłaszczenia nomenklatury.
AS
