14 stycznia 1974 r. Instrukcja cenzury PRL: Polskich oficerów w Katyniu zabili Niemcy
Urząd cenzury PRL określił, w jaki sposób można pisać o zbrodni katyńskiej. Instrukcja zawierała wskazówki , z których wynikało, że o zbrodni można już pisać - co było nowością, wobec dotychczasowych praktyk - ale jednoznacznie przypisując odpowiedzialność za masakrę armii Hitlera.
Podpisany pod instrukcją wiceprezes Głównego Urzędu Kontroli Publikacji i Widowisk Tadeusz Ratajski zaznaczył przy tym, że "nie byłoby wskazane szersze podejmowanie sprawy katyńskiej tak w opracowaniach historycznych, jak i w szczególności w publicystyce".
Wyłuszczona przez wiceszefa cenzury i obowiązująca dla wszystkich publikacji ukazujących się w PRL wykładnia opisująca okoliczności mordu katyńskiego przedstawiała się następująco:
"Internowani przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939 r. polscy oficerowie, zgrupowani w obozach na Smoleńszczyźnie, wpadli w ręce Niemców, którzy w sierpniu 1941 r. zajęli te tereny. Oficerowie ci zostali rozstrzelani przez hitlerowców jesienią 1941 r. i pochowani we wspólnych mogiłach w lasach katyńskich.
Bezpośrednio po wyzwoleniu Smoleńszczyzny przez Armie Radziecką we wrześniu 1943 r. rozpoczęła pracę Komisja Specjalna, w skład której wchodzili m.in. członek Akademii Nauk N. Burdenko (przewodniczący), członek Akademii Nauk Aleksy Tołstoj, metropolita Mikołaj, członek A. N. W. Potomkin i inni. Komisja ustaliła, że realizując program fizycznego wyniszczenia narodów słowiańskich hitlerowcy wymordowali w Katyniu 11 tys. polskich oficerów. Rozstrzeliwań dokonał oddział wojskowy, skrywający się pod nazwą <Sztab 537 batalionu roboczego>.
Na początku 1943 r, w związku z pogarszaniem się sytuacji Niemiec i wzrostem potęgi wojskowej Związku Radzieckiego oraz postępującym konsolidowaniem koalicji antyniemieckiej, hitlerowcy postanowili uciec się do prowokacji - własne zbrodnie przypisali organom władzy radzieckiej. Chodziło Niemcom o zatarcie własnych zbrodni i poróżnienie członków koalicji antyhitlerowskiej, a w szczególności Rosjan z Polakami. Stwierdzić należy, iż w części swój cel hitlerowcy osiągnęli; emigracyjny rząd polski odwołując się w sprawie masakry katyńskiej do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża do tego stopnia zaostrzył i tak napięte stosunki z ZSRR, że rząd radziecki 25 kwietnia 1943 r. zerwał stosunki dyplomatyczne z rządem Sikorskiego".
Cenzorska instrukcja z 14 stycznia 1974 r. podtrzymywała sowiecką wersję kłamstwa katyńskiego obowiązującą właśnie od kwietnia 1943 r. i ogłoszonej w komunikacie agencji TASS. Ta sama agencja dopiero w 1990 r. przyznała, że winę za zbrodnię ponosi Związek Radziecki.
Decyzje o zamordowaniu polskich oficerów podjęło Biuro Polityczne WKP (b) 15 marca 1940 r. Likwidacja obozów w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie trwała od 3 kwietnia do 14 maja 1940 r., a egzekucje odbywały się w Katyniu, Charkowie i Twerze.
Po odkryciu grobów w Katyniu, międzynarodowa komisja lekarska winą za dokonanie mordu obarczyła Związek Radziecki. ZSRR usiłował obwinić za to Niemców już w procesie norymberskim, ale to fałszerstwo się nie powidło.
W grudniu 1952 r. komisja Kongresu Stanów Zjednoczonych ogłosiła raport jednoznacznie wskazujący na NKWD jako wykonawcę zbrodni na polskich oficerach.
Teczki personalne ofiar katyńskiej masakry Sowieci zniszczyli w 1959 r. W 1978 r., realizując swoją wersję kłamstwa katyńskiego postawili w lesie katyńskim pomnik, który miał upamiętniać - jak głosił napis - zbrodnię dokonaną przez Niemców w 1941 r.
NH
Cytaty na podstawie: Tomasz Strzyżewski "Wielka księga cenzury w PRL w dokumentach" Wydawnictwo Prohibita, Warszawa 2015
