15 grudnia 1939 r. Niemieckie władze okupacyjne powołały Bank Emisyjny w Polsce

Wybitny polski ekonomista Feliks Młynarski przyjął funkcję prezydenta banku pod niemiecką okupacją po uprzednich uzgodnieniach z polskim podziemiem i za zgodą gen. Władysława Sikorskiego. Poza centralą w Krakowie bank miał oddziały w większych miastach GG, najczęściej w dotychczasowych siedzibach Banku Polskiego. Polityka finansowa banku była całkowicie podporządkowana władzom niemieckim.

W Generalnym Gubernatorstwie zachowały ważność przedwojenne banknoty Banku Polskiego. Wycofano z obiegu stuzłotówki i banknoty 500 złotowe, nakazując złożenie ich do depozytów. Banknoty stuzłotowe powróciły do obiegu ostemplowane czerwonym nadrukiem "Generalgouvernement fur die besetzen polnischen Gebiete". Działania te pozwoliły powstrzymać szalejącą inflację.

1 marca 1940 roku Bank Emisyjny wydał nowe banknoty wartości: 500, 100, 50, 20, 10, 5, 2 i 1 zł, które trafiły do obiegu w kwietniu. Nominał 500 zł miał z jednej strony wizerunek górala, a na odwrocie Tatry - nazywany był potocznie "góralem". Banknoty stały się oficjalnym środkiem płatniczym w GG. Wartość dwóch emisji wyniosła łącznie 10 183 milionów złotych. Drukowane były w Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych w Warszawie i we Wiedniu. Nazywano je powszechnie "młynarkami" od nazwiska prezydenta banku.

Banknoty Banku polskiego traciły ważność 20 maja, a można je było wymieniać do 31 maja. Równocześnie rozwiązano Kasy Kredytowe. W kwietniu wypuszczono monety o nominale 50 gr (ze stali) oraz 20 gr i 10 gr (z cynku), natomiast w grudniu 1941 roku - monety 1 groszowe.

W lutym 1944 roku wywieziono z banku emisyjnego do Frankfurtu nad Menem - 4, 5 miliona zł w bilonie srebrnym do przerobienia na cele wojskowe.

Bank Emisyjny Polski zakończył swoją działalność 18 stycznia 1945 roku. Emitowane przez władze okupacyjne banknoty BE straciły swoją ważność. Środkiem płatniczym stały się banknoty NBP.

AS