16 grudnia 1918 r. Bitwa o Chyrów
Mający kluczowe znaczenie komunikacyjne Chyrów w czasie wojny polsko-ukraińskiej w latach 1918-1919 przechodził z rąk do rąk.
Leżący obecnie tuż przy granicy polsko-ukraińskiej Chyrów miał kluczowe znaczenie zarówno dla Polaków, jaki i Ukraińców. W wypadku zdobycia miasta przez Wojsko Polskie, zyskiwało ono kolejowe połączenie na linii Przemyśl-Lwów. Natomiast opanowanie Chyrowa dawało Ukraińskiej Armii Halickiej kontrolę nad linią kolejową Przemyśl-Zagórz. Chyrów stałby się wówczas główną stacją kolejową w Galicji Zachodniej pozostająca pod kontrola Armii Halickiej.
Chyrów przechodził z rąk do rąk. Pod koniec listopada, pod naporem polskiej ofensywy, Ukraińcy wycofali się z Chyrowa bez walki. Jednak 5 grudnia, pomimo znacznej przewagi sił polskich, Armii Halickiej udało się odbić miasteczko. Ukraińcy nie zamierzali się zatrzymywać i kilka dni później ruszyli na Przemyśl.
11 grudnia ukraińskie natarcie zostało jednak zatrzymane polskim kontrnatarciem. W konsekwencji inicjatywa przeszła w ręce Wojska Polskiego, które systematycznie zmuszało Armię Halicka do wycofania się na wschód. Warto dodać, że po stronie polskiej w walce uczestniczył pociąg pancerny "Kozak", którego załogę stanowili dozbrojeni kolejarze z Zagórza. Ofensywę wsparli również żołnierze 2 Pułk Strzelców Podhalańskich.
Ostatecznie napór Wojska Polskiego zmusił Ukraińców do wycofania się z kluczowego Chyrowa, co nastąpiło 16 grudnia. Tym samym front polsko-ukraiński ustalił się na linii od Cisnej do Chyrowa, potem wzdłuż linii kolejowej Przemyśl-Lwów do Przemyśla, z powrotem wzdłuż tej samej linii na przedpola Lwowa, następnie do Jarosławia, przez Lubaczów, Rawę Ruską, Bełz do Kryłowa.
