16 sierpnia 1938 r. Rozwiązanie Komunistycznej Partii Polski
Komunistyczna Partia Robotnicza Polski - KPRP powstała z połączenia Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL) oraz PPS-Lewicy w grudniu 1918. Zdelegalizowana w 1919 roku, w wojnie polsko- sowieckiej przy poparciu Armii Czerwonej chciała przejąć władzę w Polsce. Do Międzynarodówki Komunistycznej KPRP wstąpiła w 1921 roku, a w 1925 zmieniła nazwę na Komunistyczna Partia Polski (KPP) chcąc przez to uzyskać większe poparcie poza środowiskiem robotniczym. KPP stała się praktycznie sowiecką agenturą, finansowaną przez Moskwę.
Prowadzone przez Stalina czystki po XVII zjeździe WKP(b) wśród starych działaczy komunistycznych nie ominęły KPP. Decyzja o "oczyszczeniu" KPP z niepewnych elementów zapadła 28 listopada 1937. Swoje ostatnie oświadczenie KPP wydała 8 czerwca 1938.
Decyzją prezydium Komitetu Wykonawczego Kominternu, KPP została rozwiązana jako sekcja polska Kominternu.
Już od czerwca 1937 roku członkowie KPP byli wzywani do Moskwy i oskarżani o współpracę z polskim wywiadem. Więziono ich a następnie rozstrzeliwano lub zsyłano do łagrów. Czystki objęły również polskich komunistów walczących w Hiszpanii w Brygadach Międzynarodowych. Przeżyli tylko ci, którzy w tym czasie siedzieli w polskich więzieniach lub należeli do siatki szpiegowskiej działającej w RP. Jeszcze na początku 1936 roku KPP liczyła ponad 17 tys. członków z czego ok. 4 tys. przebywało w ZSRR. Represje partyjne przetrwało ok. 100 komunistów w tym nikt z władz partii.
Podczas XX Zjazdu KPZR w 1956 roku, KPP została oficjalnie zrehabilitowana.
AS
