18 lutego 1946 r. - polski sąd do osądzenia zbrodniarzy wojennych
Najwyższy Trybunał Narodowy był sądem działającym na podstawie Dekretu z dnia 22 stycznia 1946 r. o Najwyższym Trybunale Narodowym, zajmującym się wymierzeniem sprawiedliwości zbrodniarzom hitlerowskim oraz zdrajcom Narodu Polskiego.
Precyzował to art. 13: "sprawy o przestępstwa osób, które zgodnie z deklaracją moskiewską trzech mocarstw sprzymierzonych: Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, Związku Socjalistycznych Republik Rad i Wielkiej Brytanii o odpowiedzialności hitlerowców za popełnione bestialstwa oddane będą do dyspozycji organom prokuratury Rzeczypospolitej Polskiej za zbrodnie dokonane na obszarze Państwa Polskiego w czasie okupacji: a także "sprawy o przestępstwa przewidziane w dekrecie z dnia 22 stycznie 1946 r. o odpowiedzialności za klęskę wrześniową i faszyzację życia".
Dekret o utworzeniu Trybunału podpisali: prezydent Krajowej Rady Narodowej Bolesław Bierut, premier Edward Osóbka-Morawski, minister sprawiedliwości Henryk Świątkowski oraz minister bezpieczeństwa publicznego Stanisław Radkiewicz.
Trybunał działał w latach 1946-1948. Orzekał w składzie trzech sędziów i czterech ławników (posłów Krajowej Rady Narodowej) z listy ustalonej przez prezydium KRN. Jego wyroki były ostateczne i niezaskarżalne. Skazanemu na śmierć przysługiwało prawo do zwrócenia się o łaskę do Prezydenta Krajowej Rady Narodowej.
Przed Trybunałem odbyło się siedem procesów. Na karę śmierci skazano między innymi Arthura Greisera, namiestnika w Kraju Warty, oskarżonego o brutalną germanizację i eksterminację ludności; Rudolfa Hössa, założyciela i pierwszego komendanta KL Auschwitz; Alberta Forstera, gauleitera gdańskiego NSDAP czy Ludwiga Fischera gubernatora dystryktu warszawskiego Generalnego Gubernatorstwa.
Wszystkie wyroki śmierci wykonano.
AS
