18 stycznia 1951 r. Zniesiono Święto Trzeciego Maja
Przyjęta przez peerelowski Sejm ustawa o dniach wolnych od pracy w rzeczywistości miała na celu zniesienie niewygodnych dla komunistów świąt i zadekretowanie sowieckiej symboliki w Polsce.
Na pierwszy ogień sowietyzacji świat w Polsce poszły obchody Trzeciego Maja. Początkowo komuniści zezwalali na patriotyczne obchody rocznicy uchwalenia Konstytucji Trzeciego Maja. W 1945 roku "władza ludowa" przemyciła jednak do pochodów czerwone sztandary czy portrety Włodzimierza Lenina, które były zaprzeczeniem celebrowanych przez Polaków wartości.
Jednocześnie władza zaczęła coraz wyraźniej dostrzegać, że Trzeci Maja jest dla komunistów świętem kłopotliwym. Kojarzyło się bowiem z II Rzeczpospolitą - przywrócono je w 1919 roku przez odradzającą się Polskę - i miało charakter antyrosyjski. Wszak to postępowa Konstytucja z 1793 roku przyczyniła się do rozbiorów Rzeczpospolitej Obojga Narodów, a główną rolę w zniszczeniu Polski odegrała imperialna Rosja.
Dodatkowo, święto trzeciomajowe stanowiło konkurencję dla "czerwonego" 1 maja. Po II wojnie milicjanci pilnowali, by po 1 maja mieszkańcy ściągali z domów biało-czerwone flagi, tak by nie widniały na budynkach 3 maja.
Obchody trzeciomajowe w 1946 roku połączone były z protestami przeciwko komunistom. W Krakowie milicja i wojsko zaatakowały ludzi, którzy manifestowali przywiązanie do tradycji. Użyto broni palnej i aresztowano kilkaset osób. Liczba ofiar nie jest znana.
Władza zareagowała całkowitym zakazem obchodzenia Trzeciego Maja. Zakaz usankcjonowano ustawą o dniach wolnych od pracy z 18 stycznia 1951 roku.
Aktem tym zniesiono również kilka świąt kościelnych, w tym m.in. obchodzone 29 czerwca święto Piotra i Pawła. W "zamian" Polacy otrzymali dni wolne od pracy w postaci świąt 1 maj i 22 lipca, które stały się sztandarowymi - dosłownie i w przenośni - świętami PRL.
