19 lutego 1947 r. Sejm uchwalił tzw. Małą Konstytucję.
Po sfałszowanych wyborach, gdy komuniści przejęli władzę, potrzebowali jeszcze trochę czasu, by dostosować prawo do swoich potrzeb. Uchwalona ustawa „O ustroju i zakresie działania najwyższych organów Rzeczypospolitej Polskiej” miała obowiązywać do czasu wejścia w życie nowej konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (stało się to w 1952 r.).
Projekt ustawy został przygotowany przez specjalną komisję sejmową. "Mała konstytucja" została opracowana w oparciu o podstawowe założenia Konstytucji z dnia 17 marca 1921 r. i zasady Manifestu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 22 lipca 1944 r. Podkreślano w niej także obecność "zasad ustawodawstwa o radach narodowych oraz reformy społeczne i ustrojowe, potwierdzonych przez Naród w głosowaniu ludowym z dnia 30 czerwca 1946 r.".
Przyjęto, że najwyższymi organami Rzeczypospolitej Polskiej są: w zakresie ustawodawstwa - Sejm Ustawodawczy, w zakresie władzy wykonawczej - Prezydent Rzeczypospolitej, Rada Państwa i Rząd Rzeczypospolitej, w zakresie wymiaru sprawiedliwości - niezawisłe sądy. W skład Rady Państwa wchodzili: Prezydent Rzeczypospolitej jako przewodniczący, marszałek i wicemarszałek Sejmu Ustawodawczego a także Prezes Najwyższej Izby Kontroli.
Struktura organizacyjna państwa była, poza Radą Państwa, wzorowana na tej z II Rzeczypospolitej. Jednak demokratyczne regulacje prawne stały się tylko fasadą dla rzeczywistych mechanizmów rządzenia, które pozostawały w rękach ścisłego kierownictwa partii.
Silna rola prezydenta, który reprezentował Polskę na zewnątrz, przewodniczył też Radzie Państwa, a więc miał uprawnienia ustawodawcze, idealnie pasowała do modelu przyjętego przez komunistów.
Na kilkanaście dni przed przyjęciem Ustawy Zasadniczej, prezydentem RP został Bolesław Bierut - przywódca partii komunistycznej PPR.
AS
