2 lutego 1947 r. Proces przywódców WiN
W pokazowym procesie I Zarządu Głównego organizacji Wolność i Niezawisłość skazano przywódców demokratycznego ruchu oporu, zarzucając im m.in. działalność antypaństwową.
Przypomnijmy, że Ruch Oporu bez Wojny i Dywersji "Wolność i Niezawisłość" był cywilną i wojskową organizacją antykomunistyczną, która chciała się przeciwstawić dyktatowi Moskwy i doprowadzić do faktycznie wolnych i demokratycznych wyborów w Polsce po II wojnie światowej.
Nic zatem dziwnego, że służby bezpieczeństwa tropiły działaczy i żołnierzy WiN, którzy po aresztowaniach byli torturowani, a następnie skazywani w pokazowych procesach, których przebieg miała niewiele wspólnego z pojęciem sprawiedliwości.
Do zatrzymania członków I Zarządu Głównego WiN doszło na przełomie 1945 i 1946 roku. Proces, nazwany "procesem Rzepeckiego" od nazwiska głównego oskarżonego pułkownika Jana Rzepeckiego, rozpoczął się 4 stycznia 1947 roku w Warszawie.
Poza Rzepeckim, ówczesnym dowódcą WiN, przed komunistycznym sądem stanęło dziewięciu innych działaczy, w tym m.in. Marian Gołębiewski, Antoni Sanojec, Jan Szczurek-Cergowski i Emilia Malessa. 8 z 10 oskarżonych było odznaczonych Virtuti Militari.
Oskarżonym zarzucono m.in. przynależność do nielegalnych organizacji, działalność antypaństwową, współpracę z bandami UPA, współudziały w likwidacji posterunków Milicji Obywatelskiej, zabójstwa działaczy komunistycznych i funkcjonariuszy, rabunki i uchylanie się od służby wojskowej.
Proces - jedna z pierwszych i najgłośniejszych pokazowych rozpraw z działaczami antykomunistycznymi w stalinowskiej Polsce - relacjonowany był w gazetach, radio i Kronice Filmowej.
Gołębiewski został skazany na karę śmierci (następnie ułaskawiony przez prezydenta Bolesława Bieruta), Rzepecki na 8 lat więzienia. Pozostali działacze WiN otrzymali kary pozbawienia wolności od 2 do 12 lat. Proces najgorzej zniosła Malessa, która złamana ubeckimi metodami w 1949 roku popełniła samobójstwo.
