2 października 1940 r. Niemcy tworzą getto w Warszawie
Niemiecki gubernator Ludwig Fischer podpisał "Zarządzenie o utworzeniu dzielnicy żydowskiej w mieście Warszawie". Stało się to 2 października 1940 roku.
Według postanowień niemieckiego zarządzenia, na obszarze getta mieli zamieszkać wszyscy Żydzi mieszkający albo przebywający w Warszawie. Jednocześnie z obszaru wyznaczonej dzielnicy żydowskiej wyprowadzić mieli się Polacy.
Zarządzenie Fischera zawierało listę ulic, które znajdowały się na terenie getta. Po późniejszych korektach granice dzielnicy żydowskiej ulicami: Wielką, Bagno, placem Grzybowskim, Rynkową, Zimną, Elektoralną, placem Bankowym, Tłomackie, Przejazd, Nalewki, granicą Ogrodu Krasińskich, Świętojerską, Freta, Sapieżyńską, Konwiktorską, Stawki, Dziką, Okopową, Towarową, Srebrną i Złotą.
Jednocześnie z getta wyłączono m.in. Sądy Grodzkie na Lesznie, więzienie Pawiak, obszar tzw. enklawy ewangelickiej z kościołem i Szpitalem Ewangelickim oraz nieruchomości browaru Haberbusch i Schiele przy ulicy Ceglanej.
Warszawskie getto było największym spośród założonych przez Niemców. Według spisu dokonanego na rozkaz władz niemieckich, w październiku 1939 roku w Warszawie przebywało około 360 tysięcy Żydów. Liczba mieszkańców getta na skutek wysokiej śmiertelności malała, ale kolejne przesiedlenia zagęszczały dzielnicę żydowską, którą Niemcy regularnie okrajali.
Od stycznia do marca 1941 roku przybyło do niego około 50 tysięcy Żydów z zachodniej części dystryktu warszawskiego. Wtedy też liczba mieszkańców getta osiągnęła maksimum i wynosiła około 460 tysięcy.
Łączna liczba niemieckich ofiar getta szacowana jest na około 400 tysięcy osób. Zdecydowana większość z warszawskich Żydów została zamordowana w niemieckim obozie zagłady w Treblince (około 300 tysięcy), blisko 100 tysięcy zmarło natomiast na miejscu w wyniku głodu, chorób, egzekucji albo zostało zamordowanych przez Niemców w czasie powstania w getcie.
