2 września 1933 r. Warszawska kolejowa linia średnicowa
Już w 1884 roku inżynierowie Rohan i Zieliński zaproponowali budowę tunelu łączącego dworce Wiedeński (dziś nieistniejący) i Terespolski (obecna Warszawa Wschodnia).
Koncepcja budowy tunelu i kolei średnicowej w stolicy, została szybko przyjęta przez Sejm odrodzonej Polski, bo już w lipcu 1919 roku. Cały projekt miały tworzyć Most Średnicowy na Wiśle, cztery tory oraz tunel.
Ostateczny projekt warszawskiej kolei średnicowej przyjęto w 1921 roku, a trzy lata później przystąpiono do jego realizacji.
Z powodu realizacji wielkomiejskiego projektu komunikacyjnego, konieczne było wyburzenie części Dworca Głównego, jak po 1918 roku określano Wiedeński. Zburzono około 30 procent dworca oraz wieżę zegarową.
Co ciekawe, przeciwnikiem budowy kolei średnicowej był prezydent Stefan Starzyński oraz wielu mieszkańców Warszawy. Kilkuletnie utrudnienia jednak się opłaciły, bo stolica 2 września 1933 roku zyskała znakomite rozwiązanie komunikacyjne.
Dodajmy, że początkowo ruch pociągów w tunelu był ograniczony, a to ze względu na zadymienie. Dopiero elektryfikacja Warszawskiego Węzła Kolejowego w 1936 roku odmieniła sytuację.
"Znakomite rozwiązanie komunikacyjne: warszawska linia średnicowa, uruchomiono w 1933 roku. Docenią ją nie tylko mieszkańcy okolic Warszawy, ale też każdy, kto miał przesiadać się w stolicy i mógł to uczynić przechodząc w najgorszym wypadku na sąsiedni peron któregoś z trzech dworców. Wcześniej trzeba było jechać tramwajem przez pół miasta na drugą stronę Wisły albo też korzystać z bardzo okrężnej Kolei Obwodowej, przez dworzec Gdański. (...) Gdyby nie dalekowzroczność naszych przodków, Warszawa nie miałaby jednego z najbardziej korzystnych układów sieci ze wszystkich europejskich metropolii - jak się go wykorzystuje, to już zupełnie inna sprawa. Dość powiedzieć, że w Wiedniu podobne rozwiązanie realizuje się dopiero dziś, osiemdziesiąt lat później!" - ocenił Tomasz Wiścicki z Muzeum Historii Polski.
