20 lutego 1919 r. Józef Piłsudski Naczelnikiem Państwa
20 lutego 1919 roku Sejm podjął uchwałę o powierzeniu Józefowi Piłsudskiemu dalszego sprawowania urzędu Naczelnika Państwa do czasu uchwalenia Konstytucji. Jednocześnie dotychczasowa władza Naczelnika Państwa została znacząco ograniczona tak zwaną Małą Konstytucją.
Przypomnijmy, że 11 listopada 1918 roku Rada Regencyjna przekazała Józefowi Piłsudskiemu władzę wojskową i naczelne dowództwo nad siłami zbrojnymi. Trzy dni później przejął on od Rady Regencyjnej także władzę cywilną. 22 listopada Piłsudski objął urząd Tymczasowego Naczelnika Państwa, zachowując naczelne dowództwo Wojska Polskiego.
10 lutego 1919 roku po raz pierwszy w odrodzonej Polsce zebrał się Sejm ustawodawczy. Obrady otworzył Piłsudski, który z mównicy zaakcentował rolę wybranego w wolnych wyborach parlament jako suwerena władzy w Polsce. Sam zrzekł się urzędu Tymczasowego Naczelnika Państwa.
Jednak Sejm - aż do uchwalenia Konstytucji - powierzył mu to stanowisko uchwałą z 20 lutego 1919 roku o powierzeniu Józefowi Piłsudskiemu dalszego sprawowania urzędu Naczelnika Państwa. Ta uchwała Sejmu zwana jest Małą Konstytucją i w zamyśle posłów miała obowiązywać zaledwie kilka tygodni. Ostatecznie przetrwała do czasu uchwalenia Konstytucji marcowej z 17 marca 1921 roku.
Uchwała składała się z dwóch części. W pierwszej parlament przyjął złożenie na ręce Sejmu przez Piłsudskiego urzędu Naczelnika Państwa i "wyraził Mu podziękowanie za pełne trudów sprawowanie urzędu w służbie dla Ojczyzny".
W drugiej części wyrażono zasady, na jakich Piłsudski miał sprawować władze Naczelnika Państwa. Władze suwerenną ustawodawczą w państwie sprawował Sejm, określając Piłsudskiego jako przedstawiciela państwa i najwyższego wykonawcę uchwał Sejmu w sprawach cywilnych i wojskowych.
Naczelnik Państwa powoływał rząd w pełnym składzie na podstawie porozumienia z Sejmem.
W czwarty punkcie określono odpowiedzialności Naczelnika i rządu za sprawowanie swojego urzędu przed Sejmem, a piąty dotyczył kontrasygnaty aktów państwowych Naczelnika Państwa przez odpowiedniego ministra.
Dodajmy, że określenie Naczelnik państwa nawiązywało do czasów I Rzeczpospolitej i osoby Tadeusza Kościuszki, który jako Naczelnik walczył o uratowanie kraju.
