20 stycznia 1924 r. Złoty polską jednostką monetarną
Realizując Ustawę o naprawie Skarbu Państwa i reformie walutowej z 11 stycznia 1924 roku, ustanowiono złotego jako jednostkę monetarną Rzeczypospolitej Polskiej.
Na mocy wspomnianej ustawy, rząd Władysława Grabskiego otrzymał na pół roku specjalne pełnomocnictwa. Miały one m.in. pomóc we wprowadzeniu nowego systemu monetarnego.
Służyło temu ogłoszone 20 stycznia 1924 roku Rozporządzenie prezydenta Rzeczypospolitej w przedmiocie systemu monetarnego. Stwierdzało ono m.in., że jednostką monetarną w Rzeczypospolitej Polskiej jest "złoty", a wyłączne prawo emisji przysługuje Bankowi Polskiemu.
Co ciekawe, "złoty" nie był jedyną propozycją nazwy polskiej jednostki monetarnej. Kontrkandydatami były "piast", "pol" czy "lech".
Konsekwencją rozporządzenia prezydenta było zaprzestanie druku marek polskich na pokrycie deficytu skarbowego, co nastąpiło 1 lutego.
Wreszcie 14 kwietnia opublikowano Rozporządzenie o zmianie ustroju pieniężnego. M.in. określono w akcie prawnym relację marki polskiej do nowej waluty (złotego): 1,8 mln marek polskich za 1 złotego.
Polska marka przestała być prawnym środkiem płatniczym w II Rzeczpospolitej 1 lipca. W ostatnim dniu działalności Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej obieg jej biletów wynosił 570,7 trylionów marek. Wymieniono 543 tryliony marek, co równało się 301,7 mln złotych.
Jak pisał ekonomista Edward Taylor w "Inflacji polskiej","reforma walutowa w 1924 r. była wielkim dziełem, które uratowało Polskę od nieuniknionej katastrofy nie tylko gospodarczej, lecz i politycznej i postawiło niewzruszone, zdrowe podstawy pod rozwój życia państwowego i ekonomicznego Polski".
