21 czerwca 1918 r. Zebrała się Rada Stanu
Pełniąca rolę tymczasowego parlamentu Rada Stanu istniała dziewięć miesięcy i nie odegrała znaczącej politycznej roli.
Rada Stanu Królestwa Polskiego została utworzona na podstawie dekretu Rady Regencyjnej z 6 lutego 1918 roku. W zamierzeniu organ miał być tymczasowym Sejmem, w którego skład wchodziło 110 parlamentarzystów.
9 kwietnia przeprowadzono częściowe wybory do Rady Stanu. Połowę członków wybrały bowiem rady miejskie i sejmiki powiatowe.
Pozostałych "parlamentarzystów" mianowała Rada Regencyjna, sześciu biskupów-ordynariuszy katolickich, dwaj superintendenci ewangelicko-augsburski i ewangelicko-reformowany, najstarszy rabin Warszawy, rektorzy Uniwersytetu i Politechniki oraz pierwszy prezes Sądu Najwyższego.
Postanowieniem z 14 czerwca Rada Regencyjna powołała na stanowiska Marszałka Rady Stanu historyka i dyplomatę Franciszka Jana Pułaskiego. Ten 21 czerwca uroczyście otworzył pierwsze posiedzenie Rady Stanu.
W sumie Rada Stanu zebrała się na 14 posiedzeniach plenarnych i uchwaliła 4 ustawy (m.in. Ustawa z o wstrzymaniu eksmisji lokatorów). Jak widać, jej znaczenie polityczne było minimalne. Co więcej, organ nie przygotował projektu konstytucji i ordynacji wyborczej, co wcześniej zakładano.
Prowizoryczny parlament Królestwa Polskiego został rozwiązany 7 października przez Radę Regencyjną, która tego dnia ogłosiła odezwę "Do Narodu Polskiego" i proklamowała niepodległość Królestwa Polskiego.
