21 czerwca 1942 r. Komitet Narodowy Amerykanów Polskiego Pochodzenia

Celem Komitetu Narodowego Amerykanów Polskiego Pochodzenia, który powstał 21 czerwca 1942 roku z inicjatywy Wacława Jędrzejewicza, Ignacego Matuszewskiego, Henryka Floyar-Rajchmana i Bolesława Wieniawę-Długoszowskiego, było lobbowanie na rzecz interesów Polski w granicach sprzed 1939 roku.

Członkowie Komitetu stawali w opozycji do Rządu Rzeczpospolitej na Uchodźstwie, który - ich zdaniem - prowadził zbyt ugodową politykę nie tylko wobec zachodnich aliantów, ale również wobec Związku Sowieckiego, wraz z Niemcami agresora z 1939 roku. Piłsudczycy przeczuwali, że Polska padnie ofiarą bezwzględnej i cynicznej polityki Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych, które wbrew Karcie Atlantyckiej i układowi sojuszniczemu, poświęcą Polskę za cenę sojuszu z Józefem Stalinem.

Właśnie z tego powodu administracja prezydenta Franklina Delano Roosevelta niechętnie odnosiła się do inicjatyw Komitetu. Działalność piłsudczyków torpedowali również działający w Stanach Zjednoczonych polscy komuniści, jak Oskar Lange, czy rozwinięta sowiecka agentura, którą kierował współodpowiedzialny za zbrodnię katyńską enkawudzista Wasilij Zarubin.

Wobec niemożności uzyskania gwarancji niepodległej Polski w granicach z 1939 roku, Komitet podejmował działania mające na celu konsolidację Polonii. Temu miało służyć utworzenie Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Niewątpliwym osiągnięciem było doprowadzenie do powstania Kongresu Polonii Amerykańskiej. Przedstawiciele Komitetu brali jeszcze udział w konferencji założycielskiej ONZ w San Francisco w roku 1945. Po zakończeniu wojny organizacja prowadziła działalność naukową, wydawniczą i oświatową, by w 1959 roku rozwiązać się.