21 lipca 1944 r. W Moskwie powołano Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego
Pod patronatem Stalina delegaci Krajowej Rady Narodowej i Związku Patriotów Polskich powołali w Moskwie Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego. Sowieci chcieli jak najszybciej utworzyć na zajmowanych przez Armię Czerwoną terenach Polski podporządkowaną komunistom administrację.
W dekrecie KRN o powołaniu PKWN stwierdzano, że jest to "tymczasowa władza wykonawcza dla kierowania walką wyzwoleńczą narodu, zdobycia niepodległości i odbudowy państwowości polskiej". Przewodniczącym i kierownikiem Resortu Spraw Zagranicznych został Edward Osóbka-Morawski, członek KRN, pro moskiewski działacz socjalistyczny.
Wiceprzewodniczącymi - Andrzej Witos (odpowiadał też za Resort Rolnictwa i Reform Rolnych) oraz Wanda Wasilewska. W sumie komitet liczył 15 członków (5 wywodziło się z KRN, a 10 z moskiewskiego ZPP).
Dodatkowo pięć miejsc zarezerwowano dla członków, którzy "pozostają pod okupacją niemiecką, gdzie kierują walką wyzwoleńczą i zapewniają łączność z KRN". Ich nazwisk nie ujawniono, zresztą w praktyce miejsc tych nigdy nie obsadzono.
W podmoskiewskiej miejscowości Barwicha, w daczy Związku Patriotów Polskich, na pierwszym posiedzeniu PKWN dwunastoosobowa komisja redakcyjna opracowywała tekst manifestu programowego. Dyskutowano nad materiałem przygotowanym przez Stefana Wierbłowskiego.
Ostateczna wersja tekstu "Manifestu do Narodu Polskiego" powstała rankiem 22 lipca.
Planowano ogłosić go w którymś z polskich miast zajętych przez Armię Czerwoną a tego dnia Rosjanie wkroczyli do Chełma Lubelskiego. W komunikacie podanym przez radio moskiewskie znalazła się informacja o powstaniu w Chełmie Lubelskim Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego i odczytano manifest.
Członkowie PKWN do Chełma dotarli w rzeczywistości dopiero 27 lipca.
AS
