21 listopada 1947. Reaktywacja Białowieskiego Parku Narodowego
Białowieski Park Narodowy obejmuje część Puszczy Białowieskiej, ostatniego w Europie fragmentu lasu pierwotnego oraz największej na świecie żyjącej na wolności populacji żubra.
Utworzenie parku narodowego na terenie Białowieży proponował już w 1916 roku gdański botanik i jeden z twórców ruchu ochrony przyrody, doktor Hugo Conwentz. W widłach Narewki i Hwoźnej miał powstać rezerwat, jednak udało się tylko wyłączyć spod wyrębów część puszczy o powierzchni ponad 3 tys. ha.
Do idei ochrony puszczy powrócono w 1919 roku, gdy z taką inicjatywą wystąpili botanik, profesor UJ, Władysław Szafer, profesor Eugeniusz Kiernik oraz inżynier leśnik Jan Kloska. Jednak dopiero w 1921 roku Ministerstwo Rolnictwa i Dóbr Państwowych wydzieliło leśnictwo "Rezerwat" (z czasem uzyskało status nadleśnictwa) w którym wyznaczono rezerwat ścisły i obszary o charakterze rezerwatu częściowego. Ponadto w Departamencie Leśnictwa Ministerstwa Rolnictwa i Dóbr Państwowych powołano Komisję Ochrony i Odnowienia Puszczy Białowieskiej.
Od 1 stycznia 1929 roku nadleśnictwo to zostało objęte ochroną ścisłą. 4 sierpnia 1932 roku rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z nadleśnictwa "Rezerwat" utworzono Park Narodowy w Białowieży, który podlegał Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży, a opiekę naukową nad nim powierzono Zakładowi Doświadczalnemu Lasów Państwowych w Warszawie.
Po wojnie, w 1947 roku, rozporządzeniem Rady Ministrów PRL restytuowano park jako Białowieski Park Narodowy. Park zajmuje powierzchnię 10 517,27 ha, co stanowi ponad 15 proc. polskiej części Puszczy Białowieskiej. Pod ochroną ścisłą znajduje się 5725,75 ha, pod ochroną czynną jest 4438,20 ha, ochrona krajobrazowa prowadzona jest na obszarze 353,32 ha. Długość szlaków turystycznych wynosi 34,5 km.
Obszar Ochrony Ścisłej Białowieskiego Parku Narodowego został w 1979 roku wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.
AS
