22 lutego 1947 r. Sejm ogłasza amnestię
Druga po wojnie w ludowej Polsce amnestia pozwolił reżimowi na jeszcze skuteczniejsze rozprawienie się z podziemiem antykomunistycznym.
22 lutego 1947 roku została przyjęta przez wybrany w sfałszowanych przez komunistów wyborach Sejm deklarację o realizacji praw i wolności obywatelskich oraz amnestia dla więźniów politycznych. Ustawie amnestyjnej towarzyszyła głośna akcja propagandowa, za sprawa której komuniści chcieli przekonać wciąż ukrywających się działaczy i żołnierzy podziemia do ujawnienia się.
Ci ostatni, w związku z brakiem wsparcia ze strony państw alianckich i jakichkolwiek nadziei na ewentualny wybuch konfliktu zbrojnego pomiędzy Zachodem a Sowietami, byli w większości zrezygnowani.
Dodatkowo, brutalny komunistyczny terror nasilał się, co doprowadziło do znaczącego spadku liczebności oddziałów partyzantki niepodległościowej, wykrwawionej licznymi obławami czy działalnością agenturalną. O ile pod koniec 1945 roku przeciwko komunistom czynnie walczyło około 13 tysięcy żołnierzy, to już na początku roku 1947 ta liczba spadła o połowę.
Z tego powodu w czasie trwania amnestii (od 25 lutego do 25 kwietnia 1947 roku) ujawniło się ponad 53 tysiące antykomunistów. Każdy z nich był zobowiązany do zdania broni palnej i ujawnienia w formularzu pseudonimu, przynależności organizacyjnej czy innych istotnych dla bezpieki informacji.
Dodatkowo, z więzień wyszło również ponad 20 tysięcy osób, które przyznały się do podziemnej działalności.
Uzyskane w wyniku akcji amnestyjnej informacje posłużyły funkcjonariuszom bezpieki do rozprawienia się z pozostałościami antykomunistycznego ruchu oporu i żołnierzami niepodległościowymi, którzy się nie wyszli z podziemia. Dodatkowo, już w kilka miesięcy po amnestii, zaczęły się aresztowania działaczy, którzy zaufali komunistom i ujawnili się. Zatrzymywano ich pod zarzutem rzekomej dalszej działalności wymierzonej we władzę ludową.
