22 sierpnia 1941 r. W Krakowie założono konspiracyjny Teatr Rapsodyczny
Pierwsze spotkanie zespołu konspiracyjnego teatru odbyło się w mieszkaniu przy ulicy Komorowskiego w Krakowie. Kierownikiem teatru został Mieczysław Kotlarczyk, polonista i teatrolog, który tworzył teatr amatorski w Wadowicach. Z tamtego okresu pochodziła jego znajomość z Karolem Wojtyłą.
Po przybyciu do Krakowa Mieczysław Kotlarczyk wraz z żoną zamieszkali u Karola Wojtyły przy ulicy Tynieckiej. W tym mieszkaniu odbywały się także próby spektakli. Do zespołu teatralnego należeli: Krystyna Dębowska (później Ostaszewska) - wówczas studentka Wyższej Szkoły Handlowej, polonistki: Halina Królikiewicz (Kwiatkowska), Danuta Michałowska, Karol Wojtyła i Mieczysław Kotlarczyk, który był nie tylko dyrektorem ale także reżyserem i aktorem.
"Mieszkając razem, mogliśmy kontynuować nie tylko nasze rozmowy o teatrze, ale także konkretne realizacje, które przybrały właśnie charakter teatru słowa. Był to teatr bardzo prosty. Strona dekoracyjna i widowiskowa była zredukowana do minimum, natomiast wszystko koncentrowało się na recytacji poetyckiego tekstu" - wspominał po latach w książce "Dar i tajemnica" papież Jan Paweł II.
Pierwszym przedstawieniem - premiera 1 listopada 1941 roku - był "Król Duch" Juliusza Słowackiego. "Zaczęliśmy od rapsodów Króla-Ducha. Stąd nazwa naszego teatru" - pisał w książce o Teatrze Rapsodycznym na jego 25 lecie, Mieczysław Kotlarczyk.
W czasach okupacji niemieckiej wystawiono sześć premier: "Beniowskiego" i "Samuela Zborowskiego" Juliusza Słowackiego, "Hymny" Jana Kasprowicza, "Godzinę" Stanisława Wyspiańskiego, "Portret artysty" Cypriana Kamila Norwida i "Pana Tadeusza" Adama Mickiewicza.
Po wojnie teatr wznowił działalność i jako zespół amatorski dawał przedstawienia w sali kina “Wolność". Dyrektorem oraz kierownikiem artystycznym i literackim pozostał Mieczysław Kotlarczyk.
AS
