23 lutego 1998 r. Ratyfikacja konkordatu

Przypomnijmy, że Polska i Stolica Apostolska podpisały konkordat 28 lipca 1993 roku. Najważniejszym postanowieniem tej międzynarodowej umowy, zawartym już w punkcie pierwszym konkordatu, była zasada niezależności i autonomii państwa i Kościoła.

Zwolennicy konkordatu zaznaczali konieczność regulacji stosunków na linii Warszawa - Watykan, w tym także zobowiązania Kościoła katolickiego wobec państwa. Natomiast przeciwnicy umowy z papiestwem akcentowali, że jest ona korzystna wyłącznie dla Kościoła, który w rzeczywistości nie ponosi żadnych ciężarów względem państwa.

Konkordat stanowił uznanie osobowości prawnej Kościoła katolickiego przez Polskę i gwarantował swobodne sprawowanie misji. Dodatkowo uregulowano m.in. sprawę nauki religii w szkołach publicznych, prawomocność małżeństwa kościelnego oraz potwierdzono prawo Kościoła do własnych mediów oraz audycji w programach państwowego radia i telewizji.

Konkordat nie został ratyfikowany w 1993 roku, ponieważ rząd Hanny Suchockiej otrzymał wotum nieufności, a parlament uległ rozwiązaniu.

Gdy władze objęła koalicja Sojuszu Lewicy Demokratycznej i Polskiego Stronnictwa Ludowego, doszło do konfliktu w kwestii deklaracji interpretacyjnej postanowień konkordatu. Z tego powodu konkordat został ratyfikowany dopiero w 1998 roku, za rządów Akcji Wyborczej Solidarność.

W roku 1997 do Sejmu trafił projekt ustawy upoważniającej prezydenta do ratyfikowania konkordatu. Została ona uchwalona 8 stycznia 1998 roku zwykłą większością głosów (w trybie artykułu 89 ustęp 1 Konstytucji).

Prezydent Kwaśniewski ratyfikował konkordat 23 lutego 1998 roku. Kilka godzin później uczynił papież Jan Paweł II.

"Podstawową racją współpracy Kościoła i państwa jest dobro osoby ludzkiej. Ma ona służyć ochronie i zabezpieczeniu praw człowieka" - powiedział miesiąc później papież w czasie wymiany dokumentów ratyfikacyjnych między Polską a Stolicą Apostolską.