23 maja 1892 r. Wyburzono kościół Ducha Świętego w Krakowie
Krakowska rada miejska postanowiła o wyburzeniu budynków klasztornych i kościoła Ducha Świętego. W ich miejsce miał powstać teatr miejski.
Kościół Ducha Świętego oraz pierwsze murowane zabudowania klasztorne i szpitalne Zakonu Ducha Świętego zaczęły powstawać w miejscu dzisiejszego krakowskiego placu Świętego Ducha na początku XIV wieku. W kolejnych wiekach kościół i szpital były rozbudowywane.
Pod koniec XVIII wieku miała miejsce kasata Zakonu Ducha Świętego, a w wyłączonych z kultu zabudowaniach mieściła się między innymi manufaktura sukienna.
W roku 1827 zabudowania przejęło miasto. W kolejnych dekadach budynki zaczęły niszczeć i w konsekwencji grozić zawaleniem. Z tego powodu w 1866 roku rada miejska podjęła decyzję o wyburzeniu budynków klasztornych. W ich miejsce miał powstać teatr miejski. Za decyzją zagłosowało 17 radnych, 15 było przeciw, a trzech wstrzymało się od głosu. Dodajmy, że inną lokalizacją miał być plac Szczepański, ale ze względu na umiejscowiony tam targ, zrezygnowano z tego pomysłu.
W między czasie przeniesiono również szpital miejski, który wciąż funkcjonował w części zabudowań. Najpierw wyburzono właśnie opustoszały szpital, a 23 maja 1892 roku kościół oraz klasztor.
Decyzja wzbudziła protest wielu osobistości Krakowa. Najmocniej zareagował Jan Matejko, który zaproponował radzie miasta, że na własny koszt wyremontuje budynki i zorganizuje tam pracownię malarską. Gdy pomysł artysty został odrzucony, ten na znak protestu zrzekł się honorowego obywatelstwa Krakowa i zapowiedział, że więcej nie wystawi w mieście swoich dzieł.
Dziś na miejscu kościoła Ducha Świętego i zabudowań klasztornych znajduje się Teatr Juliusza Słowackiego oraz otaczający gmach zielony skwer. Pamiątką po zakonie jest nazwa placu Świętego Ducha oraz nazwa przylegającej ulicy - Szpitalna.
