23 stycznia 1927 r. Rozpoczął się I Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina
Inicjatorem i pomysłodawcą Konkursu Chopinowskiego był pianista i pedagog Jerzy Żurawlew. Pomysł zorganizowania konkursu pianistycznego zrodził się w 1925 roku.
"W tym czasie, niezbyt odległym od zakończenia I wojny światowej, młodzież pasjonowała się sportem. Sposób myślenia i podejścia do życia był na wskroś realistyczny. Często spotykałem się z poglądem, że Chopin jest zbyt romantyczny, roztkliwia duszę i rozbraja psychicznie. Niektórzy uważali nawet, że z tych względów nie należy umieszczać utworów Chopina w programach szkół muzycznych. Wszystkie te przejawy absolutnego niezrozumienia muzyki Chopina były dla mnie bardzo bolesne. Postanowiłem przeciwdziałać. Obserwując młodzież, jej zapał do wyczynów sportowych, znalazłem rozwiązanie: konkurs!" - pisał Żurawlew we wspomnieniach.
I Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina odbył się w dniach 23-30 stycznia 1927 roku. Patronat objął nad nim prezydent RP Ignacy Mościcki.
W konkursie wystąpiło 26 pianistów z 8 krajów. Przewodniczącym jury został kompozytor Witold Maliszewski - dyrektor Towarzystwa Muzycznego i Wyższej Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina. W jury znaleźli się ponadto Zygmunt Butkiewicz (pianista, Konserwatorium Poznańskie), Zbigniew Drzewiecki (pianista, Konserwatorium Warszawskie), Piotr Maszyński (kompozytor i dyrygent chóralny), Henryk Melcer (kompozytor, Konserwatorium Warszawskie), Zofia Rabcewiczowa (pianistka, Konserwatorium Warszawskie), Adam Sołtys (muzykolog, Konserwatorium Lwowskie).Felicjan Szopski (kompozytor i krytyk), Józef Śmidowicz (pianista), Józef Turczyński (pianista, Konserwatorium Warszawskie), Adam Wyleżyński (Konserwatorium Wileńskie) i Jerzy Żurawlew (pianista, inicjator Konkursów Chopinowskich).
W Konkursie zwyciężył Lew Oborin (ZSRR), II nagrodę przyznano Stanisławowi Szpinalskiemu (Polska), III nagrodę - Róży Etkin-Moszkowskiej (Polska) a IV nagrodę Grigorijowi Ginzburgowi (ZSRR).
AS
