24 lutego 1953 r. Odrażający mord sądowy komunistów: „Skazany Fieldorf na łaskę nie zasługuje”
Protokół z wykonania egzekucji: „O godz. 15 doprowadzono skazanego Augusta Emila Fieldorfa na miejsce stracenia. Prokurator odczytał sentencję wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1952 r., wyroku Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy z 16 kwietnia 52 r. oraz decyzję Rady Państwa z 3 lutego 53 r. o nieskorzystaniu z prawa łaski w stosunku do Augusta Emila Fieldorfa, po czym zarządził wykonanie wyroku. Wykonawca przystąpił do wykonania. Wyrok wykonano przez powieszenie. Po stwierdzeniu zgonu przez lekarza więziennego Prokurator ogłosił, że wyrok został wykonany. Zakończono i podpisano o godz. 15.25".
Tak oto, w imię komunistycznego prawa, został zamordowany bohater wojenny, dowódca Kedywu Komendy Głównej AK, zastępca dowódcy Armii Krajowej, gen. Leopolda Okulickiego - generał brygady August Emil Fieldorf ps. "Nil".
Po powrocie z obozu pracy na Uralu, gdzie trafił pod fałszywym nazwiskiem, Fieldorf nie powrócił do aktywnej działalności konspiracyjnej. Jednak, po ogłoszonej w lutym 1948 r. amnestii, postanowił się ujawnić. Zrobił to zwracając się na piśmie do ministra obrony narodowej z prośbą o uregulowanie stosunku do służby wojskowej.
O poświadczenie przebiegu służby poprosił byłego przełożonego z okresu kampanii wrześniowej gen. Gustawa Paszkiewicza (tym czasie dyrektora Biura Wojskowego Ministerstwa Leśnictwa). Gdy 9 listopada 1950 r., po złożeniu dokumentu w Rejonowej Komendzie Uzupełnień w Łodzi wychodził z budynku został aresztowany przez funkcjonariuszy UB.
O tymczasowym aresztowaniu, pod zarzutem usiłowania zmiany przemocą ustroju państwa, zdecydowała prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej ppłk Helena Wolińska.
Mimo tortur Fieldorf nie zgodził się na współpracę z Urzędem Bezpieczeństwa, którego funkcjonariusze zamierzali wykorzystać jego osobę w zakrojonej na szeroka skalę prowokacji z utworzeniem V Zarządu WiN. W akcie zemsty i by usunąć niewygodnego świadka, sfingowano proces, w którym gen. Fieldorf został skazany na śmierć.
Wyrok zapadł 16 kwietnia 1952 r. w Sądzie Wojewódzkim dla m. st. Warszawy. Przewodniczącą składu była Maria Gurowska a ławnikami tramwajarz Bolesław Malinowski i Michał Szymański. Oskarżał wiceprokurator Beniamin Wajsblech.
Sąd Najwyższy w składzie: Emil Merz, Gustaw Auscaler i Igor Andrejew zmienił jedynie opis wyroku, pozostawiając wyrok - kara śmierci przez powieszenie - bez zmiany. Prośby o ułaskawienie, wystosowane przez rodzinę Generała do prezydenta Bieruta, opiniował ten sam skład sędziowski, z sędzią Marią Gurowską, który wcześniej wydał wyrok śmierci. " Skazany Fieldorf na łaskę nie zasługuje. Skazany wykazał wielkie natężenie woli przestępczej. (...) Zdaniem sądu nie istnieje możliwość resocjalizacji skazanego" - napisano w uzasadnieniu.
Rada Państwa nie skorzystała z prawa łaski.
Po odwilży października 1956 roku, rodzina gen. Fieldorfa wystąpiła o rewizję wyroku. 4 lipca 1958 r. wiceprokurator Stanisław Krygiel zdecydował o umorzeniu śledztwa z braku dowodów winy. Ostatecznie gen. Fieldorf został zrehabilitowany w 1989 r.
AS
Wykorzystano informacje zawarte w książce Wiesława Jana Wysockiego "Nil" generał August Emil Fieldorf 1895-1953. Oficyna Wydawnicza RYTM, 2010
