24 marca 1941 r. Niemcy utworzyli getto żydowskie w Lublinie
Żydowskie getto w Lublinie było jednym z pierwszych brutalnie likwidowanych przez Niemców w okupowanej Polsce. "Procedura jest dość barbarzyńska i nie będę jej tutaj opisywał. Z Żydów nie pozostanie zbyt wiele" – napisał w dzienniku niemiecki minister propagandy Joseph Goebbels.
Zanim Niemcy podjęli decyzję o utworzeniu getta w Lublinie, w 1940 roku tamtejsi Żydzi zostali skupieni w żydowskiej dzielnicy albo wypędzeni z miasta decyzją szefa SS Odilo Globocnik. Spowodowane było to osobistą niechęcią Globocnika do Żydów, którzy zamieszkiwali w bezpośrednim sąsiedztwie jego siedziby.
24 marca 1941 roku zarządzeniem gubernatora dystryktu lubelskiego Ernsta Zoernera utworzono getto żydowskie w Lublinie. Tym razem powód utworzenia miał również podtekst militarny. W związku z planowanym atakiem na Związek Sowiecki, Niemcy potrzebowali zapewnić żołnierzom Wehrmachtu kwatery przy granicy.
Getto umiejscowiono w okolicach Podzamcza, od Bramy Grodzkiej, wówczas zwanej Żydowską (gdyż prowadziła ze Starego Miasta do przedwojennej dzielnicy żydowskiej) wzdłuż ulic Lubartowskiej i Unickiej, do granicy na ulicy Franciszkańskiej.
Początkowo w getcie przebywało około 34 tysięcy Żydów, a także nieliczni Romowie. Większość z nich została zamordowana w niemieckich obozach w Bełżcu, Trawnikach i na Majdanku.
Niemiecką okupację przeżyło 230 lubelskich Żydów.
