25 marca 1926 r. Utworzono Instytut Badań Artylerii
Marszałek Józef Piłsudski oraz grono wojskowych widziało konieczność utworzenia własnego przemysłu wojskowego i rozwijania polskich technologii zbrojeniowych.
Utworzono 25 marca 1926 roku Instytut Badań Artylerii zastąpił powstały w 1919 roku Instytut Wojskowo-Techniczny. Powstanie Instytutu było niejako pochodna stwierdzenia Piłsudskiego podczas jednego z zebrań Ścisłej Rady Wojennej, podczas którego Marszałek stwierdził, że "jeśli głupi jest ten, który mając karabin pragnie łuku, to o wiele głupszy jest ten, który nie mając karabinu pragnie koniecznie tylko nim walczyć".
"Stoimy tak, że gdyby prędko wybuchła wojna nie moglibyśmy się oprzeć na naszym przemyśle wojennym i bylibyśmy uzależnieni od dostaw zagranicznych" - to również słowa Marszałka.
Symboliczny "karabin" miał zapewnić właśnie Instytut Badań Artylerii, którego zadaniem było prowadzenie prac i badan nad nowym uzbrojeniem. Służyły temu, będące częściami składowymi instytutu, Centrum Badań Balistycznych, Centrala Badań Laboratoryjnych i Biuro Techniczne
Próby z bronią strzelecką i artylerią przeprowadzano w wybudowanym na początku lat 30. centrum w Zielonce w powiecie wołomińskim.
Do wybuchu wojny 1 września 1939 roku Instytut Badań Artylerii opracował ponad sto konstrukcji uzbrojenia oraz dokonał ponad dwustu ulepszeń i modernizacji. Najbardziej znane projekty z Instytutu Badań Artylerii (od 1935 roku Instytut Techniczny Uzbrojenia) to karabin przeciwpancerny wz. 35 i karabin samopowtarzalny wz. 38M.
