25 stycznia 1949 r. Polska członkiem Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej
"Współpraca gospodarcza i naukowo-techniczna między krajami członkowskimi Rady realizowana jest zgodnie z zasadami całkowitego równouprawnienia, poszanowania suwerenności i interesów narodowych, wzajemnych korzyści oraz braterskiej pomocy wzajemnej" - brzmiał początkowy artykuł statutu Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej. Organ, którego członkiem założycielskim była ludowa Polska, był w rzeczywistości kolejnym narzędziem sowieckiej kontroli nad państwa socjalistycznymi.
Komunikat o powstaniu RWPG publikowano 24 stycznia 1949 roku w Moskwie. Poza Związkiem Sowieckim członkami Rady zostały Bułgaria, Czechosłowacja, Polska, Rumunia i Węgry. W ciągu kilku kolejnych miesięcy dołączyły do nich Albania i Niemiecka Republika Demokratyczna.
Inspiratorem powołania Rady byli Sowieci, którzy - w trakcie spotkania w Moskwie na początku stycznia - przekonali do powołania organu - będącego w zamierzeniu odpowiedzią na "imperialistyczny" plan Marshalla - przedstawicieli państw tak zwanej demokracji ludowej. Podczas obrad ludową Polskę reprezentowali Hilary Minc i Eugeniusz Szyr.
Historycy nie mają wątpliwości, że Rada była kolejnym narzędziem sowieckiej dominacji nad państwami socjalistycznymi. Choć początkowo mająca wyłącznie fasadowy charakter, Rada pozwalała Kremlowi na prawie nieograniczone łupiestwo państw podległych.
W książce "Stalin i zimna wojna. Sowieckie poczucie zagrożenia" Vojtech Mastny wylicza, że między innymi dzięki powołaniu RWPG Sowieci byli w stanie obrabować "zaprzyjaźnione kraje" na sumę ponad 14 miliardów dolarów. Mniej więcej tyle samo, ile Amerykanie przekazali sojusznikom w ramach Planu Marshalla na odbudowę.
Statut RWPG opublikowano dopiero 10 lat później w Sofii. Stanowił on między innymi, że "współpraca gospodarcza i naukowo-techniczna między krajami członkowskimi Rady realizowana jest zgodnie z zasadami całkowitego równouprawnienia, poszanowania suwerenności i interesów narodowych, wzajemnych korzyści oraz braterskiej pomocy wzajemnej". Rzeczywisty mechanizm działania organu oczywiście nie miał wiele wspólnego z powyższymi postanowieniami.
