26 października 1927 r. Do Polski sprowadzono urnę z sercem Tadeusza Kościuszki
Tadeusz Kościuszko, naczelnik powstania z 1794 roku pod koniec życia zamieszkał w Szwajcarii, w Solurze. Zaprzyjaźnił się tam z rodziną Franciszka Ksawerego Zeltnera, szczególnie polubił Emilię córkę Ksawerego. Jej to właśnie zapisał w testamencie (co było praktykowane przez osoby wybitne i zasłużone) swoje serce. Po śmierci Kościuszki jego zabalsamowane ciało pochowano w podziemiach kościoła w Solurze - by w 1818 roku przewieźć je do Krakowa, gdzie spoczęło w katedrze wawelskiej.
Serce Tadeusza Kościuszki zostało zabalsamowane i umieszczone w majolikowej wazie wypełnionej konserwującym płynem. Dzieje tej narodowej relikwii związane były z losami Emilii. Gdy wyszła za mąż za księcia Morosiniego zabrała serce Kościuszki do posiadłości męża w pobliżu Mediolanu. Gdy przeprowadzili się do Vezzii zabrali serce naczelnika ze sobą i złożyli w kaplicy rodzinnej.
W tym czasie w Rapperswilu powstało Muzeum Narodowe Polskie, którego twórcy zabiegali o to by w 100. rocznicę Insurekcji kościuszkowskiej narodowa pamiątka stała się własnością Polski. W wyniku starań, popartych przez Giuseppe Verdiego i włoskiego poetę Ariggo Boito, w 1895 roku serce Kościuszki trafia do Rapperswilu, gdzie zostaje złożone w Muzeum Narodowym Polskim, a później w specjalnie wybudowanej kaplicy-mauzoleum.
W Polsce, po odzyskaniu niepodległości, w 1921 roku, Sejm RP uchwalił rezolucję w sprawie sprowadzenia do kraju i złożenia na Wawelu serca Kościuszki. Decyzję sejmu rząd zrealizował w 1927 roku. Serce przywieziono pociągiem - na Dworcu Głównym w Warszawie zostało powitane przez przedstawicieli władz, wojsko i licznie zebranych mieszkańców stolicy. Kasetę z urną zawierającą serce Kościuszki okryto polskim sztandarem i przeniesiono, przy dźwiękach hymnu narodowego, przed kompanią honorową 36 pułku piechoty, oddającą honory narodowej relikwii. Powozem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, któremu towarzyszył szwadron szwoleżerów przewieziono urnę na Zamek Królewski, gdzie serce Tadeusza Kościuszki złożono w kaplicy domowej prezydenta Ignacego Mościckiego.
Do wybuchu II wojny światowej nie zdecydowano, gdzie ostatecznie zostanie złożone, czy w Katedrze św. Jana, czy w Muzeum Wojska Polskiego, czy w planowanej, a jeszcze nie wybudowanej Świątyni Opatrzności Bożej.
Na początku września 1939 roku kustosz Kazimierz Brokl przeniósł kasetę z sercem Kościuszki do skarbca katedry św. Jana. Po powstaniu warszawskim, wydobyto kasetę z ruin i umieszczono w dawnym Kościele karmelitów przy Krakowskim Przedmieściu. Do odbudowanej Katedry powróciło w 1960 roku, by w 1963 roku trafić do Muzeum Narodowego a wkrótce do oddziału Muzeum - Pałacu na Wyspie w Łazienkach. W 1984 roku urna z sercem Tadeusza Kościuszki wróciła do Kaplicy Zamku Królewskiego. Na szkatule wyryto pozłacany napis: Serce Tadeusza Kościuszki.
AS
